تحلیل مفهومی استعاره های نهج البلاغه در خطبه اشباح با رویکرد زبان شناختی (تفسیر : دشتی )

علوم شناختی دانشی است که به پژوهش درباره ی ذهن می پردازد. محققان علوم شناختی تبیین کارکردهای شناختی و فرایندهای پنهان ذهن را تنها از روش های غیر مستقیمی مانند مطالعه ی زبان ممکن می دانند. از آنجا که استعاره امکان درک موضوعی انتزاعی یا فاقد ساختار را بر حسب موضوعی عینی تر و یا ساختمند تر فراهم می کند، در حوزه های انتزاعی ، مثل مذهب ، اهمیت بیشتری می یابد. نهج البلاغه یکی از متون مذهبی ما مسلمانان است ، که استعاره های آن همواره از جنبه ی بلاغی و زیبایی شناختی مورد توجه قرار گرفته است .همین مسئله نگارنده را بر آن داشت تا در چارچوب نظریه ی معاصر استعاره با بهره گیری از جورج لیکاف، به تحلیل مفهومی استعاره ها و بازسازی مدل های شناختی آن بپردازد. یافته های این پژوهش اصول نظریه ی معاصر استعاره را تایید می کند و نشان می دهد که انتزاعی بودن حوزه ی مذهب و ضرورت درک استعاری آن، مهمترین دلیل بسامد بالای عبارات استعاری در نهج البلاغه است .

کلیدواژه ها:

استعاره ، نظریه ی معاصر استعاره ، معنی شناسی شناختی ، نهج البلاغه