بررسی جایگاه شهرهای کوچک در راهبردهای کلاسیک و نوین نظام سکونتگاه انسانی

در سالهای اخیر با رشد سریع شهرهای بزرگ کشورهای در حال توسعه ، راهبردهای متعددی توسط برنامه ریزان و سیاستگذاران توسعه پایدار شهری مطرح شد یکی از این راهبردها که دارای رویکرد فضایی است ، راهبرد ایجاد و تقویت شهرهای کوچک و روستا-شهرهاست . در این راهبرد نقش شهرها در توسعه نواحی مختلف یک سرزمین از طریق پیوندها و مناسبات روستایی - شهری تحقق می یابد. در تبیین جایگاه شهرهای کوچک در سلسله مراتب شهری ، تاکنون نظریات مختلفی ارائه شده است که هر یک از منظر خاصی این جایگاه را مورد واکاوی قرار است . راهبردهای کلاسیک و نوین به عنوان مهمترین راهبردها در زمینه نظام سکونتگاه های انسانی مطرح می باشند. هدف از این پژوهش تحلیلی تطبیقی بررسی مبانی نظری متفکران و صاحب نظران در خصوص جایگاه شهرهای کوچک در نظام سکونتگاهی انسانی می باشد. روش تحقیق در این پژوهش ، توصیفی - تحلیلی بر اساس روش کتابخانه ای می باشد. نتیجه اینکه در راهبرد کلاسیک چون شهرهای کوچک تحت سیطره شهرهای بزرگتر قرار دارند تقریبا نقشی در سکونتگاه انسانی خود ندارند اما در راهبردهای نوین شهرهای کوچک با توجه به خدمات، تسهیلات، زیرساختها و فعالیت های مولدی که به طور بالقوه و بالفعل در خود دارند می توانند نقش مهمی در توسعه عرصه روستایی خود داشته باشند.

کلیدواژه ها:

شهرهای کوچک ، راهبردهای کلاسیک ، راهبردهای نوین ، نظام سکونتگاهی