مجتمع مسکونی با رویکرد معماری ایرانی ، پایداری و ایجاد تعاملات جمعی

انسان همواره در طول تاریخ تلاش می کند برای ایجاد سرپناهی امن برای سکونت ، آن را با محیط اطراف خود هماهنگ سازد تا بتواند شرایط مناسبی برای ادامه حیات خود ایجاد کند. معماری ایرانی علاوه بر بخش مسکونی در بخش غیر مسکونی و همچنین تلفیق این دو دارای ویژگی های منحصر به فردی است که علاوه بر توجه به مسائل زیباشناختی و تعاملات جمعی و حفظ محیط زیست ، پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه نیز بوده است . فنون به کار رفته در این معماری بسیاری از مفاهیم جدید در عرصه معماری پایدار را در خود به وضوح دارد.در کنار توجه به اصول معماری ایرانی ، پایداری و توجه به حفظ و نگهداری سوخت های تجدید ناپذیر برای آیندگان و ایجاد تعاملات جمعی برای نزدیک کردن هرچه بیشتر انسانها به یکدیگر در زمانه ای که ارتباطات و تعامل اجتماعی معنای دیگری به خود گرفته الزامی است که می بایست معماران عزیزمان توجه بیشتری به آن نمایند.حال برای اینکه بتوان به تمام رویکردهای مورد نظر رسید باید تمهیداتی اندیشیده شود تا به صورت اصولی به هدف دست پیدا کنیم . در پایان نامه ای که پیش رو است تلاش شده تا به این مهم رسیده و در مقابل اصول والای معماری ایرانی ادای دین کنیم .

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، معماری ایرانی ، تعاملات اجتماعی ، پایداری