چالش های حکمروایی و حکمرانی در مدیریت شهری در ایران و جهان

تغییر و تحولات اجتماعی، اقتصادی و فضایی نواحی شهری همگام با افزایش جمعیت شهرنشین دنیا از یک طرف و پیچیدگی امور مرتبط با زندگی شهری و ناکارآمدی حکومت شهری در اداره امور شهرها از طرف دیگر توجه به تجدید سازمان سیاسی شهرها و حرکت از حکومت شهری به حکمروایی شهری را ضروری می نماید. جهل و ناآگاهی در مدیریت شهری و استفاده از روش های مستبدانه، محدودیت های مالی، اقتصادی و تکنولوژیک از عوامل بازدارنده اصلی برای دسترسی به حکمروایی در کشورها و به خصوص در شهرهای بزرگ محسوب می شود. طی چند دهه اخیر حکمروایی شهری به عنوان اثربخش ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت نظام پیچیده و چند سطحی امروزه شهرها مطرح شده است. محوریت این رویکرد در مدیریت شهری، بر مبنای توسعه مردم سالاری و برابرخواهانه برای تاثیرگذاری تمامی نیروهای دارای نفع و نفوذ در اداره امور شهرها و همچنین پاسخگویی به تمامی نیازهای این گروه ها است. حدودا ۷۵ درصد جمعیت کشور در شهرها ساکن اند. در چنین شرایطی جمعیت شهرنشین توقعات جدیدی از دولت دارند، از این رو اداره جامعه شهری با ابزار و شیوه های سنتی امکان پذیر نیست. گذار از حکومت شهری (متمرکز و سلسله مراتبی) به سوی حکمروایی (مطلوب، غیر متمرکز و مرد سالاری)، امری اجتناب ناپذیر است. لذا به کارگیری رویکرد حکمروایی متناسب با بافت فرهنگی، سیاسی و اقتصادی کشورمان به عنوان رویکردی که کشور را بیش از پیش در مسیر توسعه پایدار هدایت خواهد کرد، ضرورتی بسیار پیدا کرده است. این تحقیق به شیوه مطالعات اسنادی و کتابخانه ای انجام شده است. حکمروایی و حکمرانی شهری در ایران با چالش های متعددی از جمله برنامه ریزی نامناسب، مشکلات مالی، تصمیم گیری ترکیبی و فساد مشاهده می شود که با دیگر کشورها مانند فیلیپین، ترکیه، مالزی، عربستان و سنگاپور بررسی گردیده است.

کلیدواژه ها:

شهر ، حکمروایی ، حکمرانی