بررسی خودپنداره و رضایت زناشویی والدین دارای کودک معلول ذهنی زاهدان

زندگی زناشویی تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار دارد. شخصیت زوجین، فرهنگ جامعه و شرایط آنها تاثیر بسزایی درروند زندگی زناشویی زوجین دارند. یکی از عوامل مهم در زندگی زناشویی خودپنداره می باشد. بر این اساس پژوهش حاضربا استفاده از روش تحلیلی توصیفی با رویکرد همبستگی به بررسی خودپنداره و رضایت زناشویی والدین دارای کودک عقبمانده ذهنی می پردازد.جامعه آماری شامل خانواده های دارای کودکان معلول ذهنی تحت پوشش سازمان بهزیستی شهرستان زاهدان ناحیه یک میباشد.نمونه آماری شامل ۷۰ خانواده (پدر،مادر) می باشد که از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شده است. جمع آوریاطلاعات از طریق مطالعهی میدانی وتکمیل پرسشنامه ازطریق مصاحبه ی مستقیم باخانوارهای دارای کودکان معلول ذهنیصورت گرفته است. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه سنجش خودپنداره راجرز و پرسشنامه رضایت زناشویی اینریچ میباشد که هر دو پرسشنامه مذکور استاندارد بوده و دارای پایایی و روایی معتبر می باشند. روشهای آماری مورد استفاده برایتجزیه وتحلیل داده های آمارتوصیفی شامل میانگین وانحراف استانداردوآماراستنباطی شامل ضریب همبستگیپیرسون،رگرسیون خطی وآزمون t مستقل می باشد.یافته های حاصل از این پژوهش نشان می دهد که بین متغیر خودپنداره ورضایت زناشویی در والدین دارای فرزند معلول ذهنی رابطه معنادار و معکوسی وجود دارد. میانگین رضایت زناشویی پدراندارای فرزند معلول ذهنی بیشتر ازمادران دارای فرزند معلول ذهنی است.می توان نتیجه گرفت که که خودپنداره می تواندرضایت زناشویی والدین دارای کودک معلول ذهنی را پیش بینی کند. به این صورت که والدین دارای خودپنداره مثبتازمیزان رضایت زناشویی بالاتری برخوردارند.

کلیدواژه ها:

خودپنداره ، منبع کنترل ، رضایت زناشویی ، کودک معلول ذهنی