مروری بر روش های نوین و مرسوم در طراحی و ساخت نانوحامل های بر پایه کمپلکس پلی ساکاریدی جهت ریزپوشانی ترکیبا ت زیست فعال

از یک دهه اخیر غنی سازی غذاهای فراوری شده با ترکیبات زیست فعال و به دنبال آن فرمولاسیون غذاهای فراسودمند مورد توجه بسیاری قرار گرفته است در این میان برخی از این ترکیبات نسبت به شرایط محیطی از قبیل دما، نور، pH و همچنین شرایط دستگاه گوارش انسان (تخریب آنزیمی و اسیدی) حساس بوده و خیلی سریع خاصیت خود را قبل از رسید ن به مقصد از دست می دهند . همچنین حل شوندگی شماری از این ترکیبات از قبیل رسوراترول، کورکومین و... در ماتریکس ماده غذایی که عمدتا یا آب یا چربی می باشد محدود بوده و نهایتا پخش پذیری کمتری در فراورده غذایی خواهند داشت و باید حل شوندگی آنها بهبود یابد . از این رو ضرورت توجه به سامانه های حامل جهت حفظ پایداری ترکیبات زیست فعال و افزایش حل شوندگی و پخش پذیری آنها در ماتریکس فراوردهای غذایی احساس می شود. در این مقاله سعی بر این شده است که از میان سامانه های حامل به سامانه های بر پایه پلی ساکارید مخصوصا پکتین و کیتوزان پرداخته شود و همچنین به روش های نوین و مرسوم تهیه این سامانه ها از قبیل روش کوواسرواسیون، الکترواسپری، امولسیون انتشار، ترسیب امولسیون ها یا هیدروژل های تحت فشار و خشک کردن پاششی اشاره ای شود.

کلیدواژه ها:

ریزپوشانی ، نانوسامانه حامل ، ترکیبات زیست فعال ، کمپلکس پلی ساکاریدی