برنامه ریزی شهرداریها در توسعه پایدار با اهداف اقتصادی

اگر بخواهیم نگاهی عمیق به مفهوم رشد و توسعه در جوامع بیندازیم، خواهیم دید که ریشه اصلی بسیاری از انحرافات و فرآیندهای معیوب مربوط به توسعه پایدار، در عدم نگرش سیستمی و نوع پارادایم یا برداشت ذهنی است. در مباحث مربوط به توسعه پایدار، خود توسعه به صورت فرایندی اقتصادی درمی آید و هدف، به جای حصول ثمرات کوتاه مدت، به برقراری رابطه ای اقتصادی، انسان و برنامه توسعه تبدیل می شود. توسعه پایدار به معنی تلفیق اهداف اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی برای حداکثر سازی رفاه انسان فعلی بدون آسیب به توانایی های نسل های آتی برای برآوردن نیازهایشان می باشد. شاخص های توسعه پایدار معیارها و ابزارهای اندازه گیری و ارزیابی حرکت به سوی پایداری هستند. لازمه توسعه پایدار، تحقق خود توسعه است؛ تا از پایداری آن سخن رود. توسعه، جریان چندبعدی است که مستلزم تغییرات اساسی در ساختار اجتماعی، طرز تلقی مردم، نهادهای ملی، تسریع رشد اقتصادی، کاهش نابرابری و ریشه کن کردن فقر مطلق است. این هدف زمانی محقق می شود که منابع انسانی، فیزیکی و طبیعی در دسترس به صورت کارآمد و در جهت رسیدن به این هدف تخصیص داده شوند. حفظ رشد اقتصادی، افزایش بهره وری اقتصادی، بهبود بهره وری منابع، دستیابی به اشتغال کامل و مولد، افزایش جمعیت جوانان شاغل، پایان دادن به کار اجباری، حمایت از حقوق کار، ترویج گردشگری و اعطای دسترسی به منابع مالی. دسترسی به نهادهای دولتی برای همه ، از نتایج اهداف توسعه پایدار اقتصادی است.

کلیدواژه ها:

توسعه اقتصادی ، برنامه توسعه ، مدیریت شهری