بررسی و طراحی آنالوگهای جدید متوکلوپرامید به منظور بهبود برهمکنش با گیرنده های دوپامین D۲ و توسعه درمانهای چندوجهی در مدیریت تهوع و اختلالات گوارشی

متوکلوپرامید به عنوان یک آنتاگونیست گیرنده دوپامین D۲ شناخته شده و به عنوان یک ترکیب دارویی چندوجهی با خواص متمایز شناخته میشود. تعامل اصلی آن با گیرنده های دوپامین D۲ منجر به ویژگیهای ضد استفراغ و پروکینتیک میشود، به خصوص در ناحیه محرک گیرنده شیمیایی (CTZ) در مغز که نقش مهمی در تهوع و استفراغ دارد. علاوه بر اثرات اصلی بر گیرنده های دوپامینD۲ ، تاثیرات آن بر سایر گیرنده ها مانند سروتونین (۵-HT۳) و گیرنده های موسکارینی نیز اهمیت دارد. یکی از ویژگیهای بارز متوکلوپرامید، اثر پروکینتیک آن بر تحرک دستگاه گوارش است که در درمان اختالالت گوارشی با حرکت نامنظم، از جمله گاستروپارزی، مفید است. این مقاله بر روی ۳۷ آنالوگ جدید متوکلوپرامید تمرکز دارد که بهبود برهمکنش با گیرنده های دوپامین D۲ نشان دادهاند. نتایج نشان میدهند که آنالوگ MCP۱۶ با انرژی kcal/mol -۸.۱ نسبت به MCP با انرژی kcal/mol -۵.۱ عملکرد بهتری دارد و پیوندهای قویتری ایجاد میکند. این مقاله به طور جدی به طراحی دقیق دارو و ارتقاء اثربخشی با کاهش اثرات جانبی میپردازد. مشخصات پیچیده متوکلوپرامید و تاثیرات آن فراتر از دوپامین D۲، آن را به عنوان یک عامل درمانی همه کاره برجسته میکند. کاوش مداوم در آنالوگها از طریق روشهای پیشرفته طراحی دارو به بهبود رویکردهای درمانی کمک میکند و نیاز به همکاری مداوم بین متخصصان بهداشت و محققان را برای نتایج بهینه بیمار دارد.

کلیدواژه ها:

طراحی دارو ، برهمکنش دارو-گیرنده ، گیرنده دوپامینD۲ ، متوکلوپرامید