امر به معروف و نهی از منکر، جلوه ای از سیاست جنایی اسلام در پیشگیری از فساد اداری

بقای هر جامعه در گرو حراست آن از جرم و فساد است و فساد اداری به عنوان رفتاری که ضمن آن فرد به دلیل دستیابی به منافع خصوصی خود، خارج از چارچوب ضوابط و قانون پذیرفته شده، عمل می کند، نیازمند به پیشگیری و مقابله ای چندبعدی و جامع است در این راستا تقویت امر به معروف و نهی از منکر به عنوان نظارت اجتماعی را می توان یکی از مولفه های افزایش سلامت کارگزاران در نظام اداری دانست. امر به معروف و نهی از منکر با به کارگیری مشارکت مردم، نمودی از سیاست جنایی مشارکتی اسلام است که حکایت از نقش و جایگاه مردم به عنوان بدنه اجتماع در کنترل و پیشگیری از جرم و بطور اخص فساد اداری دارد. جست و جوی راهکارهای دینی و ارزشی برای مبارزه با فساد اداری، از آن رو اهمیت دارد که جامعه ما جامعه ای اسلامی است و بنابراین در چنین جامعه ای، الگوها و راه حل هایی که با فرهنگ و ارزش های حاکم بر آن تناسب بیشتری داشته باشد می تواند اثرگذارتر باشد. این فریضه متشکل از دو بعد رفتاری است که اقتران عملی داشته و هدف مشترک آنها در سطح سازمانی تنقیح رفتار و عملکرد کارگزاران از طریق یک سیستم خودکنترلی است لکن باید دید با توجه به علل وقوع فساد اداری و مفهوم پیشگیری آیا امر به معروف ونهی از منکر می توانند به عنوان مبانی نظری پیشگیری از فساد اداری شناخته شود؟ با این پیش زمینه، در این پژوهش با تحلیل جایگاه پیشگیرانه امر به معروف و نهی از منکر به بررسی جایگاه این فریضه در مقابل فساد اداری و ظرفیت استفاده از آن به مثابه یکی از مبانی سیاست جنایی مشارکتی در ایران خواهیم پرداخت.

کلیدواژه ها:

امر به معروف ، نهی از منکر ، سیاست جنایی ، پیشگیری ، مشارکت مردمی.