اثربخشی شفقت درمانی ومعنادرمانی برکاهش افسردگی وناسازگاری خانواده های افرادمعتاد شهراصفهان

هدف این پژوهش، اثربخشی شفقت درمانی و معنادرمانی در کاهش افسردگی و افزایش سازگاری خانواده های افراد معتاد شهر اصفهان بود. روش پژوهش حاضر از نوع شبه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه همسران افراد مبتلا به اعتیاد که به مرکزترک اعتیاد " بارش مهر " شهر اصفهان در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲مراجعه کرده بودند انتخاب شدند. اعضای نمونه این پژوهش ۴۵ نفر بودند که در سه گروه آزمایش شفقت درمانی (۱۵ نفر) و گروه آزمایش معنادرمانی (۱۵ نفر) و گواه (۱۵ نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. متغیرهای مستقل شفقت درمانی مبتنی بر طرح درمانی گیلبرت (۸ جلسه) و معنادرمانی مبتنی بر طرح درمانی فرانکل(۱۰ جلسه) بود که در گروه های آزمایش انجام شد و در گروه گواه مداخله ای انجام نشد. این پروتکل ها توسط محقق مقاله در سال ۱۴۰۰تنطیم و گردآوری شده بود. پرسشنامه های مورد استفاده محقق در این پژوهش پرسشنامه افسردگی بک و پرسشنامه سازگاری زناشویی( DAS) بود. از روش آماری تحلیل کواریانس برای ارزیابی نتایج به وسیله نرم افزارSPSS۲۷ استفاده شد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که آموزش شفقت درمانی (۰۰۱/۰>P) و معنادرمانی (۰۵/۰>P)،بر کاهش افسردگی و افزایش سازگاری تاثیر معنا داری داشته اند

کلیدواژه ها:

شفقت درمانی ، معنادرمانی ، افسردگی ، سازگاری خانواده های افراد معتاد