استراتژی های سازگاری کشاورزان با تغییر اقلیم و اثرات آن بر تولید خرما در جنوب شرق ایران

فقدان ظرفیت های انطباقی برای تغییرات اقلیمی، کشاورزان فقیر را از تنوع بخشیدن به تولیدات کشاورزی باز می دارد. استراتژی های سازگاری با تغییرات اقلیمی می تواند خطر تولید مربوط به شوک های اقلیمی پیش بینی نشده را کاهش و امنیت غذایی، درآمد و معیشت کشاورزان را افزایش دهد. این مقاله به بررسی ظرفیت های سازگاری کشاورزان خرما برای سازگاری با استراتژی های تغییرات اقلیمی در جهت کاهش خطر تولید می پردازد. در این مطالعه ۳۰۰ نمونه خرد مقیاس سطح مزرعه از کشاورزان خرما در بخش جنوب شرق ایران جمع آوری شده است. این نظرسنجی در دوره های بین مرداد و شهریور ۱۴۰۱ انجام شده است. ظرفیت سازگاری کشاورزان خرماکار با طبقه بندی کشاورزان به عنوان سازگارکننده های سطح بالا، متوسط و پایین با استراتژی های سازگاری با تغییرات اقلیمی به صورت کمی برآورد شده است. در این مطالعه، از تابع تولید کاب- داگلاس برای اندازه گیری اثرات ظرفیت های سازگاری کشاورزان بر تولید خرما استفاده شده است. نتایج به دست آمده بیانگر سطح متوسط سازگاری کشاورزان از نظر استراتژی های سازگاری با تغییر اقلیم و درجه ظرفیت سازگاری بوده است. کشاورزان با استراتژی-های عملیات به باغی (خاک ورزی، گرده افشانی و مدیریت خوشه)، استفاده از کودهای شیمیایی و آلی، کنترل آفات و شیوه های هرس و نگهداری نسبت به سایر اقدامات از جمله کاشت انواع ارقام مقاوم به خشکی و شوری، بهبود شیوه های آبیاری و غیره، سازگاری بالاتری دارند. مقدار تولید محصول، تابعی از نیروی کار، اندازه زمین کشاورزی، مصرف نهاده های کشاورزی و ظرفیت-های متفاوت سازگاری کشاورزان می باشد. این مطالعه توصیه می کند که کشاورزان بایستی به طور قابل توجهی خود را با استراتژی های سازگاری با تغییرات اقلیمی برای کاهش تولید خرما سازگار کنند. در نتیجه، کشاورزان خرما بایستی خدمات ترویجی بهتری را دریافت و رویه کشاورزی فعلی را برای دستیابی به وضعیت سازگاری بالاتر تغییر دهند.

کلیدواژه ها:

تغییر اقلیم ، استراتژی های سازگاری ، کشاورزان ، تولید خرما ، جنوب شرق ایران