قلمرو اقدامات نافذ وکیل در حق موکل در وکالت مطلق

هدف از این تحقیق بررسی قلمرو اقدامات نافذ وکیل در حق موکل در وکالت مطلق می باشد. برخورد با مجهول در این تحقیق در مواردی پیش می آید که شخصی به صورت کلی جهت امور شخصی خود به دیگری وکالت دهد و در واقع کاری را که خود میتواند انجام دهد به دیگری واگذار نماید و نایب بگیرد زیرا وکالت استنابه در انجام عمل است. حال این وکالت اگر بگونه ی عام و یا علی الاطلاق صورت گیرد می بایست دانسته شود که از منظر حقوق موضوعه ایران چه حکمی بر آن بار می شود . قانون مدنی در این خصوص صرفا متعرض وکالت مطلق شده و بیان داشته چنانچه وکالت به صورت مطلق داده شود راجع به اداره ی اموال موکل خواهد بود. اما موضوع به این سادگی ها هم نیست. زیرا کلمات ناظر به کلیت نیز با هم تفاوتهای زیادی دارند مانند وکالت عام و وکالت مطلق که دارای آثار و نتایج متفاوتی هستند و در تحقیق پیش رو پیرامون سایر الفاظ عموم و اطلاق نیز سخن به میان خواهد آمد. تحقیق حاضر با بهره گیری از روش اسناد مدرکی و کتابخانه ای نوشته شده است. نتیجه حاصل از این پژوهش این است وکالت در لغت به معنای واگذار کردن، اعتماد و تکیه کردن است. طبق ماده ۶۵۶ قانون مدنی: وکالت عقدی است که به موجب آن یکی از طرفین طرف دیگر را برای انجام امری نایب خود می کند. وکالت عقدی جایز است. وکالت از جهت حدود اختیارات وکیل به وکالت مطلق و مقید تقسیم می شود. در وکالت مطلق، وکیل بدون هر گونه محدودیتی حق دخل و تصرف و اعمال وکالت و نمایندگی در اموال موکل را داراست ولیکن در وکالت مقید، وکیل محدود و مقید است به اختیارات تفویضی موکل خود و حق عدول و خروج از اختیارات تعیین شده را ندارد. مع الوصف بایستی پذیرفت که حتی در وکالت مطلق نیز وکیل مقید به رعایت صلاح و مصلحت موکل خود می باشد.

کلیدواژه ها:

حقوق ، وکیل ، وکالت ، موکل ، وکالت مطلق