استراتژی های مدیریتی برای کاهش اثرات انسانی در محیط های خور و ساحلی

اکوسیستم های دریایی بخش های ضروری محیط زیست جهان هستند و فواید متعددی را برای جمعیت انسانی فراهم می کنند؛ اما طیف وسیعی از فعالیت های انسانی بر محیط های دریایی و ساحلی تاثیر می گذارند که می تواند به طور قابل توجهی جوامع و زیستگاه های مهم را تخریب کنند. این فعالیت های مخرب باعث شده است که بهره وری اقیانوس ها کاهش یابد، پویایی شبکه غذایی تغییر کند، گونه های زیستگاهی کمتر رایج هستند، محدود گونه ها تغییر کرده اند و شیوع بیماری به دلیل تغییرات آب و هوایی انسانی افزایش یافته است. بنابراین، بسیاری از این محیط ها به دلیل تغییرات در ساختار و عملکرد اکوسیستم ناشی از اثرات استرس زای متعدد در حال نابودی هستند. برنامه ریزی فضایی دریایی مبتنی بر اکوسیستم، چارچوبی مناسب برای مدیریت موثر محیط های حیاتی دریایی و ساحلی است. یکی از مولفه های مهم این رویکرد، تلاشی جامع برای ارزیابی اثرات زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی فعالیت های انسانی است. بنابراین، یک رویکرد یکپارچه چند رشته ای ترجیح داد می شود که سیستم های اکولوژیکی، فیزیکی و اجتماعی-اقتصادی را به هم پیوند و حفاظت از منابع و منافع اجتماعی را افزایش دهد. برای اکوسیستم های دریایی تخریب شد مانند مصب ها، خورها و ساحلی، طرح های بازسازی و احیا، استراتژی های مداخله ای مهمی هستند که برای معکوس کردن از دست دادن زیستگاه ها و منابع زیستی و حمایت از برنامه های مدیریتی استفاد می شوند. مناطق حفاظت شد دریایی یک عنصر جدایی ناپذیر از برنامه های مدیریت دریایی برای حفظ و نگهداری محیط های دریایی و ساحلی از طریق حفاظت ازاکوسیستم های در معرض تهدید و منابع آنها در برابر فعالیت های انسانی است. چارچوب ها و دستورالعمل های نظارتی ملی و بین المللی نیز برای حفاظت از این محیط ها وجود دارد.

کلیدواژه ها:

مصب ها ، محیط های ساحلی ، فعالیت های انسانی ، مدیریت مبتنی بر اکوسیستم ، چارچوب های نظارتی