بررسی معماری موزه باستان شناسی با رویکرد زمینه گرایی در بافت

بیشترین جلوه های تاریخی در موضوعات مختلف را در موزه ها می توان یافت و موزه ها را می توان مکانی برای بازدید اشیاء تاریخی و ارزشمند قلمداد کرد که یادآور هنر، فرهنگ و تاریخ گذشتگان است. به عبارت دیگر می توان موزه ها را آیینه ای تمام نما از آداب و سنن، فرهنگ معنوی و هنر دوران گذشته دانست. از سویی موزه باستان شناسی که به تفسیر درباره انسان و جوامع انسانی در گذشته می پردازد بیشتر مورد توجه قرار گرفت چرا که بررسی معماری موزه با این عنوان در کنار یکدیگر مفاهیم را بیشتر جلوه گر می نماید و در این میان رویکرد زمینه گرایی با محوریت بافت تاریخی برای احترام به میراث معمارانه موردنظر قرار گرفت، زیرا معماری زمینه گرایی یکی از شاخصه های مهم مباحث و ساختارهای شهری بوده که سبب تداوم فرهنگ و سنت و موجبات غنای تاریخی می گردد. با این حال در بیشتر موارد عدم توجه به این مسئله یا مداخله ناصحیح در بافت موجب توسعه ناهمگون و نامتعادل و نهایتا باعث بروز آنارشیزم در نما و سیما شهری را به ارمغان داشته است افزون بر موارد مطروحه مقاله حاضر که با عنوان بررسی معماری موزه باستان شناسی با رویکرد زمینه گرایی در بافت منظور گردیده، اهدافی در جهت ایجاد فضای مناسب با توجه به زمینه گرایی و بافت تاریخی دنبال می کند تا بتوان با حفظ نظم کالبدی و عملکردی توام با مداخله صحیح در بافت یا به عبارت دیگر با تزریق کاربری جدید به بناهای با ارزش قدیمی و الحاق الگوی مناسب معماری نقش تاریخی محدوده را پر رنگ تر احیاء نموده و نهایتا با لحاظ مفاهیم تاریخی موجبات رونق بخشی به صنعت توریسم و گردشگری شده که از سویی بستری برای پژوهشگران محققین مورخین و علاقه مندان را فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

معماری ، موزه باستان شناسی ، زمینه گرایی ، بافت تاریخی ، توریسم و گردشگری.