ارزشیابی و تاثیر آن در پیشرفت تحصیلی در دانش اموزان ابتدایی

امروزه ارزشیابی را بخش جدایی ناپذیر فرایند یاددهی - یادگیری می دانند که همراه با آموزش و در ارتباط تنگا نتگ با آن ، به گونه ای مستمر انجام می گیرد و به جای تاکید بر طبقه بندی دانش آموزان و مقایسه آنان با یکدیگر ، هدایت یادگیری آنان را مرکز توجه خود قرار می دهد.اغلب معلمان وقتی که به ارزشیابی شاگردان می اندیشند، فکرشان متوجه تعریف محدود انواع آزمون های کتبی و سوالات امتحانی می شود، ولی باید به خاطر داشت که بسیاری از ارزش گذاری های ما بر اساس مشاهده فعالیت هایی است که شاگردان در درون مدرسه انجام می دهند؛ مثلا هنگامی که وقت شناسی، انجام دادن مطلوب فعالیت های آموزشی یا احساس عدم امنیت شاگردی را در مقایسه با شاگردان دیگر می سنجیم یا درباره حس همکاری آنان در فعالیت های آموزشی قضاوت می کنیم یا ابتکار شاگردی را در حل مسائل جدید می ستاییم، همه ارزشیابی هایی هستند که بر مشاهدات رفتار شاگردان در درون مدرسه و موقعیت های آموزشی استوار است. چنانکه قبلا نیز یادآور شدیم، اگر معلم خود را از قید ارزش یابی های کتبی و شفاهی معمول برهاند و روش های ارزشیابی را با روش های مختلف، عمق و محتوا ببخشد، بیشتر می تواند به اعتبار روش ارزشیابی خود متکی باشد و به آن اطمینان کند. با توجه به مطالب فوق و انواع تغییراتی که در حیطه های مختلف یادگیری به وجود می آید، حداقل چهار روش ارزشیابی پیشنهاد می شود. معلم می تواند از مجموع روش های فوق یا از آزمون های ترکیب شده - که به آزمون های موقعیتی معروف است - استفاده کند. ارزشیابی موقعیتی موقعیت های مرکب و پیچیده ای را ارزشیابی می کند که از طرفی دارای وضع ثابت و یکسان آزمونی است و از طرف دیگر، جنبه طبیعی و واقعی آموزش و یادگیری را بازگو می کند. آزمون های روش ارزشیابی موقعیتی بین عینی و استاندارد بودن روش آزمونی از یک طرف، و طبیعی بودن روش مشاهده رفتار واقعی از طرف دیگر، سازش ایجاد می کند.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی ، پیشرفت ، تحصیلی ، دانش آموز ، ابتدایی