تاثیر تاب آوری شهری بر بوم بیابانی: رویکردی برای توسعه پایدار(شهراصفهان)

در دهه اخیر تغییرات چشمگیری در نگرش به مخاطرات طبیعی دیده می شود، به طوری که دیدگاه غالب از تمرکز صرف بر کاهش آسیب پذیری به افزایش تاب آوری در برابر سوانح تغییر پیدا کرده است. پدیده بیابان و بیابان زایی یکی از مهمترین بلایایی است که مناطق خشک و نیمه خشک را تحت تاثیر قرار می دهد. بنابراین شناخت، پیش بینی و مقابله با این پدیده از اهمیت بسزایی برخوردار است. مدیریت پایدار اکوسیستم های مناطق خشک و نیز مدیریت خطرات خشکسالی که اغلب در این مناطق اتفاق می افتد، تا حد زیادی به قابلیت تاب آوری و نحوه مدیریت آن وابسته است. پژوهش حاضر در راستای ارایه راهکارهای معین در رهیافت تاب آوری شهری در مواجه با بیابان زایی می باشد. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی است و جمع آوری اطلاعات با استفاده از مطالعات کتابخانه ای بوده است. مشکلات در شهر اصفهان نیز گویای این می باشند که برای تاب آوری شهر نیاز به تعمیق درک ما از وضعیت موجود و حرکت به سمت ارایه راهکارهای توسعه پایدار می باشد. نتایج نشان دهنده این است که بیابان زایی اثرات منفی بسیاری در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، نهادی و محیطی دارد. در بعد اقتصادی مختل شدن توسعه، رکود درآمد، افزایش قیمت های مواد غذایی، کاهش تولیدات کشاورزی، زیادشدن فقر؛ در بعد اجتماعی مهاجرت، تعارضات اجتماعی، ناامنی و کاهش سطح رفاه؛ در بعد محیطی موجب کمبود آب آشامیدنی، کاهش تنوع زیستی، تهدید جان شهروندان و موجب ایجاد رخدادهای طبیعی همانند خشکسالی، گرد و غبار و درآخر در بعد نهادی بر بی اعتمادی شهروندان نسبت به مدیران شهری می باشد و بر این اساس، تاب آوری شهری یکی از مهمترین اصول در راستای کاهش اثرات بیابان زایی می باشد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری شهری ، بوم بیابانی ، توسعه پایدار ، شهراصفهان