بررسی تاثیرات فضاهای باز و نیمه باز در افزایش کیفیت زندگی مسکن در ارتفاع

انسان از دیرباز به دنبال ارتباط نزدیک با طبیعت بوده است و هم زیستی توامان فضای باز و بسته ریشه در این خواسته دارد. بهره برداری از فضاهای بسته در کنار فضاهای باز و نیمه باز از الگوهای معماری ایرانی در طراحی مسکن به حساب می آید که پیوسته مدنظر معماران بوده و فرایند شکل گیری و تحول آن ها با گذر زمان رابطه ای متناظر داشته است. هدف این پژوهش یافتن راهکارهای عملی برای احداث حیاط در ساختمان های بلند است. روش تحقیق در این پژوهش کیفی، استدلال منطقی است و داده ها از طریق مطالعات اسنادی و کتابخانه ای گردآوری شده است. یافته ها نشان می دهد که با احداث حیاط های عمومی در مقیاس اول، حیاط های نیمه خصوصی در راستای افزایش روابط بین واحدهای مسکونی در مقیاس دوم و ادغام حیاط های خصوصی در مقیاس سوم می توان برخی از عملکردهای حیاط های گذشته را احیا کرد. نتایج حاصل از پژوهش حاضر، حاکی از آن است که به کارگیری الگوی فضاهای باز و نیمه باز در ساختمان های بلند امروزین، آثار روان شناختی درخور توجهی بر زندگی ساکنان و مجاوران این بناها و همچنین آثار محیطی و کالبدی متناسب آن بر این بناها و فضاهای پیرامون آن ها خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگیف مسکن ، فضای باز ، فضای نیمه باز ، حیاط ساختمان بلند