مروری بر نیرومندسازی پس فعالی و تاثیر آن بر پیامدهای عملکرد حرکتی

چکیده پاسخ عضله به محرک­های ارادی یا القا شده الکتریکی توسط سابقه انقباضی آن تحت تاثیر قرار می­ گیرد. خستگی بارزترین اثر انقباض است که بوسیله ناتوانی عضله در تولید سطح نیروی موردانتظار منعکس می­شود. با این حال، خستگی می­تواند همراه با نیرومندسازی پس ­فعالی (PAP) باشد که برای بهبود عملکرد عضلانی، به ویژه در تمرینات استقامتی و فعالیت­های سرعتی و قدرتی به ­کار گرفته می ­شود. تعدادی از مطالعات اخیر اصول PAP را در عملکرد حرکتی کوتاه­ مدت بکار برده ­اند، همانطور که از آن بعنوان پایه و اساسی برای تولید بلندمدت تغییرات عصبی عضلانی از طریق تمرینات پیچیده بهره برده ­اند. تمرین پیچیده استراتژی تمرینی است که شامل اجرای یک تمرین مقاومتی سنگین (HRE) قبل از انجام یک حرکت انفجاری با ویژگی­های بیومکانیکی مشابه است که به عنوان یک جفت پیچیده نامیده می­شود. اختلافات میان نتایج مطالعات مختلف تا حدی به دلیل تفاوت در روش­شناسی و طراحی، حالت و شدت HRE، طول فاصله استراحت در و بین جفت­های پیچیده، نوع فعالیت انفجاری، سابقه تمرینی و ماهیت متغیرهای وابسته است. اما واضح است تحقیقات بیشتری برای روشن شدن اهمیت عملکردی PAP به ­ویژه اثربخشی تمرین پیچیده در ایجاد سازگاری عصبی عضلانی طولانی­ مدت موردنیاز است. عملکرد بهینه زمانی رخ می­دهد که خستگی کاهش یافته، اما اثر نیرومندسازی همچنان وجود دارد. PAP با استفاده از انقباضات تکانه الکتریکی القا شده نشان داده شده و به فسفوریلاسیون زنجیره ­های سبک تنظیم ­کننده میوزین نسبت داده شده است که اکتین و میوزین را نسبت به +Ca۲ حساس­ تر می­کند. با این حال، اهمیت PAP برای کاربرد عملکرد به خوبی ثابت نشده است. این مطالعه مروری به بررسی مطالعات مختلف برای درک بهتر اثر PAP بر عملکرد حرکتی پرداخته است. کلمات کلیدی: نیرومندسازی پس فعالی عملکرد حرکتی تمرین مقاومتی