بررسی و تبیین پارادولیا

درک چهره یکی از ویژگی بسیار مهم انسان است. به نظر می رسد مغز کمک می کند تا افراد حضور یک چهره را از بدو تولد تشخیص دهند. به عنوان مثال، نوزادان تازه متولد شده به طور خودکار توجه را به سمت هر الگوی صورت مانند متمرکز می کنند. ممکن است برای هر فردی این مورد پیش آمده باشد که در ابر، سنگ یا سایر اشیا، تصویر انسان یا حیوان یا هر تصویر دیگری که به چشم آن آشنا می آید را ببیند. پارادولیا یک پدیده روانشناختی است که سبب می شود محرک های مبهم، اغلب تصویر و صدا، با برداشت نادرست، معنی دار و قابل توجه به نظر برسند. پژوهش حاضر حاضر از طریق مطالعات کتابخانه ای و با روش توصیفی به بررسی خاستگاه پارادولیا، نظریات ویژگی ها، تجربه زیاد یا عدم تجربه آن و... میپردازد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان میدهد که تفاوت های فردی نقش مهمی در پارادولیا دارد. به این صورت که افراد روان رنجور و افرادی که خلق و خوی منفی دارند، بیشتر احتمال دارد که پارادولیا را تجربه کنند. به نظر می رسد دلیل این امر این است که این افراد در حالت آماده باش بالاتر برای خطر هستند، بنابراین احتمال بیشتری وجود دارد که چیزی را که در آنجا وجود ندارد تشخیص دهند. همچنین افرادی که سطح اکسی توسین بالاتری دارند بیشتر پارادولیا را تجربه میکنند. به نظر میرسد اشیای صورت مانند ممکن است راه جدیدی برای مطالعه ادراک چهره در اختلالاتی که با مشکلات در مهارت های اجتماعی و ارتباطی، مانند اوتیسم مشخص می شوند، ارائه دهند.

کلیدواژه ها:

بررسی ، تبیین ، پارادولیا