وضعیت دینی و فکری شیعه امامیه در ایران مقارن عصر پایانی خلافت عباسی
محل انتشار: مطالعات تاریخی جهان اسلام، دوره: 12، شماره: 29
سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 96
فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_MTE-12-29_007
تاریخ نمایه سازی: 31 تیر 1403
چکیده مقاله:
تشیع یکی از دو جریان اصلی دین اسلام، از ابتدای حیات آن، در ایران، با تهدیدها و موانع گوناگونی مواجه بوده و دوره پایانی خلافت عباسی نقطه عطفی در این زمینه به شمار می رود. سلوک سیاسی و اجتماعی شیعیان امامی در کنار اصول اعتقادی شان نیاز به بازخوانی دارد. شیعیان امامی با بهره گیری از جایگاه نقیبان، منقبت خوانان، وزیران دارای نفوذ و با استفاده از اصل راهبردی تقیه در جهت حفظ و تداوم هویت گروهی خود کوشیدند و در این بستر ناسازگار با رویکرد مذهبی خود، برای پیشرفت پایگاه سیاسی و اجتماعی شیعه تلاش کردند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که عوامل مختلفی همچون ضعف خلافت عباسی، منازعات مذهبی و فراگیر شدن اندیشه شیعی، افول اندیشه های شیعی منحرف، ارتباط نزدیک میان تشیع و تصوف، تمسک تشیع به اصل راهبردی تقیه، تحول در مبانی تئوریک تشیع، بهره گیری شیعیان از فرهنگ وقف و بهره گیری از نهاد وزارت بخشی از وضعیت شیعیان در عصر پایانی عباسی می باشد. این پژوهش بارویکرد توصیفی و تحلیلی درصدد است که وضعیت دینی و فکری تشیع در عصر پایانی خلافت عباسی را نشان دهد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
شکراله خاکرند
دانشیار گروه تاریخ دانشگاه شیراز، ایران
صدرالاسلام برهانی
دانشجوی دکترای تاریخ اسلام دانشگاه شیراز، ایران.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :