مقایسه دو روش تمرین مقاومتی ۷/۳ و کلاستر ست بر قدرت، ترکیب بدنی و عملکرد ورزشی بسکتبالیست های زن نیمه حرفه ای

هدف: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر دو روش تمرین مقاومتی ۷/۳ و کلاسترست (CS) بر قدرت، ترکیب بدنی و عملکرد ورزشی بسکتبالیست های زن بود. روش: ۲۱ بسکتبالیست (سن: ۸/۳±۲۳/۲۲ سال؛ قد: ۷۸/۶±۹۴/۱۶۵ سانتی متر؛ وزن: ۵۰/۹±۳۰/۶۳ کیلوگرم) بدون سابقه تمرینی در ۶ ماه گذشته به طور تصادفی در سه گروه ۷/۳، CS و کنترل تقسیم شدند. گروه های تجربی برنامه تمرین مقاومتی، را برای هشت هفته/۳روز انجام دادند. ارزیابی های پیش و پس از دوره ی تمرین شامل اندازه گیری ترکیب بدنی؛ ارزیابی حداکثر قدرت و سنجش عملکرد ورزشی با آزمون های توان بی هوازی (RAST)، تکرار دو سرعت (RSA)، ۱۰متر سرعت، چابکی (T-test)، پرش CMJ و SJ بود. برای تعیین تفاوت معنا داری بین گروه ها، از روش Mixed model ANOVA ۲ × ۳ استفاده شد. یافته ها: قدرت پایین تنه و بالاتنه گروه ۷/۳، افزایش معناداری نسبت به پیش-آزمون و گروه کنترل و در پرس سینه و پرس پا نسبت به گروه CS نشان داد. گروه CS در قدرت پایین تنه افزایش معناداری داشت. هر دو گروه تجربی بهبود معناداری در CMJ و زمان T-test و ۱۰متر سرعت نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل نشان دادند. در SJ افزایش معنادار به نفع گروه ۷/۳ نسبت به پیش آزمون، گروه CS و کنترل بود و همچنین افزایش معنادار SJ در مقایسه درون گروهی CS مشاهده شد. هیچ پروتکلی برRAST ، RSA و ترکیب بدن تاثیر معنادار نداشت. نتیجه گیری: با توجه به زمان کمتر برای صرف در هر جلسه و شدت پایین تر تمرین و بنابراین احتمال آسیب کمتر، پروتکل ۷/۳ یک روش تمرین بدنسازی کارآمد برای افزایش حداکثر قدرت، سرعت، چابکی و پرش زنان بسکتبالیست است.

کلیدواژه ها:

۷/۳ ، کلاسترست ، حداکثر قدرت ، ترکیب بدنی ، عملکرد ورزشی