تاثیر یک دوره تمرین شنای تناوبی شدید بر بیان ژن Nurr۱ و mir-۱۳۲ در موش های صحرایی مبتلا به پارکینسون

مقدمه: هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین شنای تناوبی شدید بر بیان ژن Nurr۱ و mir-۱۳۲ در موش های صحرایی مبتلا به پارکینسون بود.روش پژوهش: برای این پژوهش تجربی، تعداد ۲۱ سرموش نر صحرایی نژاد ویستار با میانگین وزن ۵/۱۰ ± ۲۰۰ گرم انتخاب شدند. به ۱۴ سرموش، روزانه ۱ میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن رزرپین تزریق شد. سپس این موش ها به طور تصادفی به دو گروه بیمار و تمرین تقسیم شدند. ۷ موش سالم نیز به عنوان گروه شاهده در نظر گرفته شد. موش های گروه تمرین، به مدت شش هفته در ۲۰ نوبت ۳۰ ثانیه ای و با ۳۰ ثانیه استراحت بین هر نوبت شنا کردند. بیان ژن هیپوکامپی Nurr۱ و mir-۱۳۲، ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شد. نتایج بین گروه ها با آزمون One-way ANOVA همراه با آزمون تعقیبی LSD توسط نرم افزار SPSS-۲۲ و در سطح معنی داری ۰۵/۰>P تجزیه و تحلیل شد.یافته‎ها: نتایج نشان داد بیان ژن Nurr۱ در گروه بیمار نسبت به گروه شاهد و گروه تمرین به طور معنی داری پایین تر (به ترتیب ۰۲/۰=p و ۰۲/۰=p) است؛ در حالی اختلاف معنی داری بین دو گروه تمرین و شاهد مشاهده نشد (۹/۰=p). بیان ژن mir-۱۳۲ در گروه بیمار نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری بالا تر بود (۰۰۹/۰=p) اما اختلاف معنی داری بین گروه بیمار با گروه تمرین (۱/۰=p) و بین گروه تمرین و گروه شاهد (۱/۰=p) مشاهده نشد.نتیجه‎گیری: در کل به نظر می‎رسد تمرینات شنای به کار رفته در تحقیق حاضر، در بقاء نرون های دوپامینی و بهبود بیماری پارکینسون موثر باشد.

کلیدواژه ها:

تمرین شنا ، پارکینسون ، Nurr۱ ، mir-۱۳۲ ، هیپوکامپ