بررسی روشی برای تنظیم سبد سهام بهینه در بورس اوراق بهادار تهران

تاکنون مدل های مختلفی در زمینه انتخاب پرتفوی بهینه برای سرمایه گذاران ارائه شده است. اکثر قریب به اتفاق این مدلها در نهایت با ارائه مجموعه ای از پرتفوی های موجود در مرزکارا، فرآیند انتخاب را به پایان می رسانند و در بهترین حالت در ادامه فرآیند با استخراج تابع مطلوبیت با توجه به ترجیحات سرمایه گذار از طریق گفتگوهای تعاملی تا حد امکان پرتفوی بهینه را متناسب با موقعیت های مالی و ویژگیهای رفتاری و روانی افراد تعیین می نمایند. در عمل این امر به دلیل تفاوت های موجود در تابع مطلوبیت افراد بسیار مشکل و زمان بر می باشد. این مسئله، جایگاه مدل برنامه ریزی توافقی و قابلیت های ویژه مجموعه توافقی را به عنوان یکی از مدل های موجود در تصمیم گیری چند معیاره در انتخاب سبد سهام بهینه متمایز می سازد. در پژوهش حاضر، با نمونه گیری تصادفی به انتخاب تعداد ۲۰ شرکت که در سالهای ۹۵؛ ۹۷ در بورس اوراق بهادار فعال بوده اند اقدام گردیده است. با بررسی قدر مطلق تفاضل مجموع شاخص های سودآوری و ایمنی حاصل از بهینه سازی توابع مطلوبیت سرمایه گذاری از طریق مستقیم و مقایسه آن با نتایج حاصل از بهینه سازی انجام شده بر اساس روش برنامه ریزی توافقی، فرضیه پژوهش مورد تائید قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

پرتفوی بهینه ، مدل برنامه ریزی توافقی ، مجموعه توافقی ، بهینه توابع مطلوبیت.