مدل ساختاری خود ناتوان سازی بر اساس اضطراب رابطه جنسی با توجه به نقش میانجی احساس شرم از تصویر بدن در زنان دارای اختلال واژینیسموس

مقدمه: واژینیسموس فشردگی ناخواسته عضله های یک سوم بیرونی واژن است که مانع از برقراری رابطه جنسی می شود. بر اساس سیستم تقسیم بندی بیماری های روانی، این اختلال همراه با «اختلالات درد/ دخول تناسلی- لگنی» است. هدف از پژوهش حاضر بررسی مدل ساختاری خودناتوان سازی بر اساس اضطراب رابطه جنسی با توجه به نقش میانجی احساس شرم از تصویر بدن در زنان دارای اختلال واژینیسموس است. روش کار: این پژوهش در زمره پژوهش های بنیادین و از نوع توصیفی _ همبستگی و مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه زنان دارای تشخیص قطعی روانپزشکی و بالینی اختلال واژینیسموس که در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲ به مراکز درمانی، مراکز مشاوره روانشناختی و مراکز خدمات مامایی استان قم بودند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۲۰۵ نفر با در نظر گرفتن ملاک های ورود و خروج از پژوهش به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. گرداوری داده ها با استفاده از پرسش نامه های خودناتوان سازی (جونز و رودوالت، ۱۹۸۲)، اضطراب ارتباط جنسی (دیویس و همکاران، ۲۰۰۶) و شرم از تصویر بدن (دوارت و همکاران، ۲۰۱۴) صورت گرفت. تجزیه و تحلیل داده های توصیفی و بررسی فرضیات مدل با روش معادلات ساختاری با رویکرد تحلیل مسیر با نرم افزار spss۲۵ و pls۳ انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اضطراب رابطه جنسی (۲۸۷/۰) و شرم از تصویر بدن (۳۳۴/۰) تاثیر مثبت و معناداری بر خودناتوان سازی و همچنین اضطراب رابطه جنسی (۴۴۴/۰) تاثیر مثبت و معناداری بر شرم از تصویر بدن دارد. با وارد کردن متغیر شرم از تصویر بدن به مدل، تاثیر غیر مستقیم اضطراب رابطه جنسی بر خودناتوان سازی (۱۴۸/۰) احصاء شد. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، مشخص گردید که مدل نهایی از برازش مطلوبی برخوردار است؛ به طوری که اضطراب رابطه جنسی و شرم از تصویر بدن بر خودناتوان سازی در زنان دارای اختلال واژینیسموس تاثیر دارد. بنابراین باید به نقش متغیرهای اضطراب رابطه جنسی و شرم از تصویر بدن در زنان دارای اختلال واژینیسموس، توجه شود.

کلیدواژه ها:

اختلال واژینیسموس ، خودناتوان سازی ، اضطراب رابطه جنسی ، احساس شرم از تصویر بدن