استفاده از عدالت فضایی در برنامه ریزی شهری

توزیع نامتعادل کاربردهای عمومی از عواقب رشد سریع شهرها در دهه های اخیر است. این مشکل باعث نامساوی شهروندان در بهره مندی از خدمات شهری می شود که منجر به تغییر ساختارهای فضایی دوقطبی و دوگانه در فضای شهری می شود. این مطالعه با هدف شناسایی و تجزیه و تحلیل ابعاد عدالت فضایی و اعمال این مفهوم در برنامه ریزی شهری انجام شده است. بنابراین، این یک تحقیق کاربردی است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است. داده های کیفی با استفاده از پرسشنامه باز و از طریق مصاحبه ها و بررسی اسناد کتابخانه ای جمع آوری شدند. داده های کمی به صورت عددی و با استفاده از وزن دهی از طریق پرسشنامه دلفی آماده شدند. در این مطالعه، ۱۲ استاد و کارشناس در زمینه برنامه ریزی شهری و مدیریت از پنج دانشگاه برتر تهران در ایران (دانشگاه تهران، دانشگاه صنعتی شریف، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، دانشگاه تربیت مدرس و دانشگاه شهید بهشتی) به عنوان تیم ارزیابی گران انتخاب شدند. سپس با تشکیل ماتریس عناصر تعاملی عدالت فضایی و کدگذاری عددی از توصیف های کارشناسان بر اساس منطق علت-معلول و تاثیر هر معیار بر سیستم و به صورت معکوس، شاخص های موثر عدالت فضایی در برنامه ریزی شهری اولویت بندی شدند. نتایج تحلیل نشان می دهد که فضای شهری حاوی عدالت فضایی است زمانی که شاخص های "سادگی و قابل فهم بودن"، "برابری فرصت" و "مقیاس انسانی" را شامل می شود. در نهایت، با توجه به نتایج مراحل قبلی، مدل طراحی محله در شهر بر اساس مفهوم عدالت فضایی پیشنهاد شده است.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: عدالت فضایی ، برنامه ریزی شهری ، تفکر سیستمی ، روش UCE.