مدل ساختاری تاثیر جوسازمانی بر رضایت از زندگی با نقش میانجی رضایت شغلی در میان کارکنان مراکز فوریت های پزشکی شهر اهواز

زمینه و هدف: امروزه انسان با سازمان پیوند عمیقی یافته و ابعاد زندگی شخصی و زندگی سازمانی افراد به صورت شگرف درهم تنیده شده است. پژوهش حاضر با هدف طراحی مدل ساختاری تاثیر جوسازمانی بر رضایت از زندگی با نقش میانجی رضایت شغلی در میان کارکنان مراکز فوریت های پزشکی انجام شد. روش پژوهش: مطالعه توصیفی _ تحلیلی حاضر به صورت مقطعی در سال ۱۴۰۰ انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش را ۲۷۰ نفر از کارکنان مراکز فوریت های پزشکی شهرستان اهواز شامل ستاد، پایگاه های شهری و جاده ای تشکیل می دادند که با استفاده از روش سرشماری همگی وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه های جوسازمانی هالپین وکرافت، رضایت از زندگی و رضایت شغلی اسپکتور بود. داده ها با استفاده از تکنیک مدل سازی معادلات ساختاری در نرم افزار Smart PLS ۳ تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد میان جوسازمانی با رضایت شغلی و رضایت شغلی با رضایت از زندگی در کارکنان فوریت های پزشکی شهر اهواز رابطه معنی دار و مثبتی وجود دارد. جوسازمانی بر رضایت از زندگی با میانجی گری رضایت شغلی اثر معنی دار و مثبتی دارد. همچنین با توجه به ضرایب مسیر، متغیر رضایت شغلی نقش میانجی را در ارتباط بین جوسازمانی و رضایت از زندگی به میزان ۰/۵۱ واحد (۰/۷۷۶ × ۰/۶۶۳) ایفا می کند. مقدار شاخص Standardized Root Mean Square Residual (SRMR) و (NFI) Normed Fit Index به ترتیب ۰۸۹/۰ و ۵۷۱/۰ بود که حاکی از برازش مدل ارائه شده در خصوص رابطه ی جوسازمانی، رضایت از زندگی و رضایت شغلی بود. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر جوسازمانی بر رضایت از زندگی و نقش میانجی رضایت شغلی می توان با فراهم سازی محیط و فضای مطلوب در سازمان و بهبود رضایت شغلی، ضریب رضایت از زندگی کارکنان را افزایش داد.

کلیدواژه ها:

Organizational climate ، Life satisfaction ، Job satisfaction ، Structural model ، Mediating role ، جوسازمانی ، رضایت از زندگی ، رضایت شغلی ، مدل ساختاری ، نقش میانجی