بررسی منحنی دبی- اشل قبل و بعد از واژگونی سرریز فیوزگیت

در پژوهش حاضر، منحنی دبی- اشل سرریز فیوزگیت استاندارد نوع WLH (عریض با بار کم) در حالت قبل و بعد از واژگونی به صورت آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور فیوزگیت WLH با ارتفاع ۷/۱۶ سانتی متر به صورت دو سیکلی با پنج ارتفاع متفاوت چاهک ساخته شد و بعد از قرار گرفتن در دو موقعیت میانه و انتهای کانال و در حالت قبل و بعد از واژگونی، مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج نشان داد روند تغییرات منحنی دبی- اشل قبل و بعد از واژگونی فیوزگیت ارتباط قابل ملاحظه ای با ارتفاع چاهک ندارد. با استقرار سازه مورد مطالعه در میانه ی کانال، بعد از واژگونی یک واحد فیوزگیت مقدار عمق آب در کانال حدود ۳۰ درصد کاهش و با واژگونی هر دو واحد فیوزگیت، عمق آب در کانال حدود ۵۰ درصد کاهش یافت. در حالتی که فیوزگیت در انتهای کانال نصب شده باشد، روند تغییرات منحنی دبی-اشل قبل و بعد واژگونی مشابه حالت نصب در میانه کانال است منتها عمق آب در کانال در دبی معین، به طور متوسط حدود ۷ تا ۱۱ درصد کمتر از حالت قرارگیری سازه در میانه ی کانال می باشد. در حالتی که فیوزگیت از جنس آهن و لولا شده باشد، هزینه جایگزینی فیوزگیت که از معایب فیوزگیت ها است کاهش می یابد. هم چنین مقدار کاهش عمق بعد از واژگونی کم می شود (حدود ۱۵ درصد). در نهایت روابطی برای تعیین ضریب دبی فیوزگیت در حالت قبل واژگونی ارائه شد که پارامترهای آماری نشان می-دهند که این روابط از دقت خوبی در تخمین مقادیر ضریب دبی برخوردار هستند.

کلیدواژه ها:

بعد واژگونی ، دبی ، فیوزگیت ، کانال آزمایشگاهی ، منحنی دبی-اشل