رتبه بندی صنایع کوچک و متوسط استان قزوین با رویکرد ارزیابی مزیت رقابتی به روش TOPSIS

بنگاه های کوچک و متوسط (SME) از بنیان­های توسعه اقتصادی و منطقه­ای هستند که زمینه را برای بسیج منابع کشور فراهم می کنند و نتیجه آن، افزایش درآمد و ایجاد اشتغال در سطوح ملی و منطقه­ای است. با توجه به نقش و جایگاه این بنگاه­ها و ضرورت توسعه و تقویت آن ها، مزیت رقابتی هر یک از رشته فعالیت های صنعتی آن ها می بایست مدنظر برنامه­ریزان صنعتی قرار گیرد. در این مقاله به بررسی و تحلیل مزیت رقابتی بنگاه های کوچک و متوسط صنعتی استان قزوین با استفاده از روش عملکردی عوامل تعیین کننده آن در مقاطع سال های ۱۳۸۳ و ۱۳۹۱ پرداخته شده است. روش مورد بررسی، استفاده از شاخص های ترکیبی با کمک گرفتن از مفهوم ضریب مکانی است. جهت رتبه­بندی صنایع از روش TOPSIS با دو سناریو در تعیین ضریب اهمیت شاخص های مورد ارزیابی، تکنیک آنتروپی و استناد به نظر کارشناسی، استفاده شده است. شاخص های مورد استفاده در رتبه­بندی شامل تولید و ارزش افزوده، بهره­وری نیروی کار، اشتغال زایی، گرایش­های سرمایه­گذاری و بهره­دهی تولید است. مسئله اصلی این مطالعه بررسی پایداری مزیت رقابتی بنگاه های کوچک و متوسط استان در دو مقطع زمانی ۱۳۸۳ و ۱۳۹۱ است. نتایج نشان می­دهد موقعیت نسبی بسیاری از صنایع در استان با توجه به هر دو سناریو ناپایدار بوده است اما رشته فعالیت های تولید فلزات اساسی، تولید محصولات لاستیکی و پلاستیکی و صنایع تولید مواد و محصولات شیمیایی در هر دو سال و هر دو روش مورد استفاده ازجمله صنایع پیشتاز در استان بوده­اند.

کلیدواژه ها:

Small & ، Medium Enterpriser ، Competitive Advantage ، ranking ، Qazvin Province ، صنایع کوچک و متوسط (SME) ، مزیت رقابتی ، رتبه بندی ، استان قزوین.