اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر رویکرد پذیرش و تعهد بر امید به زندگی مادران کودکان مبتلا به طیف اوتیسم

شیوع اختلال اوتیسم به عنوان یکی از اختلالات فراگیر رشد، تمرکز بر نیازها و تجارب والدین این کودکان را ضروری می نماید. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر رویکرد پذیرش و تعهد بر امید به زندگی مادران کودکان مبتلا به طیف اوتیسم انجام شد. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر شیوه های طرح پژوهشی از نوع مطالعه نیمه آزمایش پیش آزمون – پس آزمون بود. نمونه پژوهش مادران دارای فرزند اوتیسم بود که از میان آنها ۲۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شد و در دو گروه آزمایشی و گواه (۱۰ نفر) قرار داده شد. برای گروه آزمایش، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای اجرا گردید و برای گروه گواه هیچ مداخله ای انجام نشد. ابزار پژوهش، پرسشنامه امید به زندگی میلر بود. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS استفاده شد.یافته ها: یافته ها نشان داد که آموزش فرزندپروری مبتنی بر رویکرد درمانی پذیرش و تعهد موجب افزایش امید به زندگی مادران کودکان با اختلال طیف اوتیسم می شود. به طوری که نمرات آزمودنی ها طی جلسات مداخله، نسبت به نمرات خط پایه در میزان امید به زندگی آنها افزایش معناداری داشت. نتیجه گیری: نتایج پژوهش این روش درمانی را در افزایش امید به زندگی مادران کودکان با اختلال طیف اوتیسم تایید می کند.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، فرزندپروری ، رویکرد درمانی پذیرش و تعهد ، امید به زندگی