مقایسه اثر بخشی موریتا درمانی و تمرینات ورزش مغزی بر اضطراب وجودی و ادراک از پیری در سالمندان مبتلا به درد مزمن

مقدمه: سالمندی یکی از دوران مهم تحولی است که در آن انسان با موضوعات مختلفی مانند اضطراب  وجودی و مرگ و نیستی دست و پنجه نرم می کند همینطور درک مثبت فرد از فرآیند پیر شدنش در روند طی کردن این دوران اهمیت دارد. از این رو پژوهش حاضر به بررسی مقایسه موریتا درمانی و ورزش مغزی بر سالمندان دارای در مزمن می پردازد. روش کار: جامعه آماری شامل کلیه سالمندان مبتلا به درد مزمن شهر اهواز درسال ۱۴۰۱ بودند. از بین جامعه آماری، ۴۵ سالمند مبتلا به درد مزمن، از بیمارستان ها و مراکز درمانی، با استفاده روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه ۱۵ نفر) جایگزین شدند. از آزمون اضطراب وجودی ویمز و همکاران (۲۰۰۴)، پرسشنامه ادراک از پیری بارکر و همکاران(۲۰۰۷)، مقیاس شدت عددی شدت درد جنسن و کارولین (۱۹۹۲) و پرسشنامه پذیرش درد منوجهری (۱۳۹۳) به عنوان پرسشنامه استفاده شد. یافته­ ها: با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی در سطح معنی داری ۰۵/۰ نشان داد که روش موریتا درمانی و تمرینات ورزش مغزی بر اضطراب وجودی، ادراک از پیری، در سالمندان مبتلا به درد مزمن نسبت به گروه گواه اثربخش بود (۰۵/۰>p)، و بین اثربخشی موریتا درمانی و تمرینات ورزش مغزی بر متغییرهای پژوهش تفاوت معناداری وجود داشت و موریتا درمانی اثربخشی بیشتری بر متغییرها نشان داد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت با اینکه هر دو موریتا درمانی و تمرینات ورزش مغزی می­توانند به عنوان روش های موثر برای کمک به بهبود شرایط سالمندان مبتلا به درد مزمن باشند ولی موریتا درمانی بر اساس نیازهای سالمندان اثر بیشتری دارد.

کلیدواژه ها:

Psychotherapy ، Anxiety ، Perception ، elder ، روان درمانی ، اضطراب ، ادراک ، سالمند