اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر کیفیت زندگی و بهزیستی روانشناختی سالمندان مبتلا به افسردگی

مقدمه: با نزدیکی به سال­های پایانی زندگی مشکلات روانشناختی در سالمندان بیشتر می­شوند که برای رفع این مشکلات به مداخلاتی نیاز می­باشد. هدف این پژوهش نعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر کیفیت زندگی و بهزیستی روانشناختی سالمندان افسرده بود. روش کار: روش پژوهش نیمه­آزمایشی با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه سالمندان شهر سنندج در سال ۱۴۰۲ بودند. نمونه گیری به صورت در دسترس و ۳۰ نفر از سالمندانی که بیشترین نمره را در پرسشنامه افسردگی Beck (۱۹۶۱) کسب کردند به­ عنوان نمونه انتخاب شدند و با گمارش تصادفی، ۱۵ نفر به گروه آزمایشی و ۱۵ نفر به گروه کنترل با روش قرعه­کشی تخصیص داده شدند. ابزار گردآوری داده­ها مقیاس کیفیت زندگی(۱۹۸۹) و مقیاس بهزیستی روانشناختی (۱۹۸۹) بودند. مداخله تکنیک­های درمان مبتنی بر شفقت گیلبرت (۲۰۰۷) بر روی گروه آزمایش در ۸ جلسه ۲ ساعته اعمال شد و گروه کنترل در این مدت مداخله­ای دریافت نکردند. تجزیه و تحلیل داده­ها با آزمون تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم­افزار SPSS نسخه ۲۵ انجام شد. میزان P کمتر از ۰۵/۰ معنی­داری در نظر گرفته شد. یافته ­ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت کیفیت زندگی و بهزیستی روانشناختی سالمندان افسرده تاثیر داشت (۰۱/۰P <). میزان این تاثیر بر اساس مقدار مجذور اتا بر افزایش کیفیت زندگی ۵۱ درصد و بر افزایش بهزیستی روانشناختی ۴۲ درصد بود. نتیجه­ گیری: بر اساس یافته­های پژوهش، از درمان مبتنی بر شفقت برای کاهش مشکلات روانی سالمندان افسرده می­توان استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

Keywords: Compassion-based treatment ، quality of life ، psychological well-being ، elderly ، depression. ، کلید واژه­ها: درمان مبتنی بر شفقت ، کیفیت زندگی ، بهزیستی روانشناختی ، سالمندان ، افسردگی.