بررسی نوع مواد پرکننده در ترمیم نقایص استخوانی روی بیومکانیک استخوان با روش اجزای محدود

نقص های استخوانی به دلایل مختلفی ایجاد می شوند. عوارض ناشی از عدم توجه به این عبوب، به خصوص اگر در انتهای استخوان یا در استخوان های متحمل وزن باشند. موجب شکستگی های پاتولوژیک و استئواتریت می شود. بازسازی نقایص استخوانی می تواند خطر بروز این عوارض را کاهش دهد. یکی از روش های گوناگون بازسازی، استفاده از مواد پرکننده استخوانی می باشد. در این مطالعه از روش اجزای محدود برای بررسی تاثیر مکانیکی سه ماده پرکننده متفاوت، در ترمیمی نقص ناشی از تخلیه تومور استخوانی، استفاده شده است. مدل های استخوانی با فرض وجود دو تومور با جایگاه و اندازه های مختلف در بخش انتهای تحتانی استخوان ران مدلسازی شده اند. از مواد پرکننده پلی متیل متاکریلات هیدروکسی آپاتیت و مونیتیت استفاده شده تا حداکثر تنش وون میزس ناشی از ترمیم نقص با این مواد در استخوان جراحی شده در حالت ایستاده روی یک پا، با استخوان سالم مقایسه شود. حداکثر تنش وون میزس در مدل حاوی نقص در کندیل داخلی، که با ماده مونیتیت بازسازی شده بود با ۱۲.۸۸MPa و تنش توزیعی بر مدل دارای نقص در کندیل جانبی و ترمیم شده با ماده هیدروکسی آپایت با مقدار ۱۲.۸۷MPa، به علت نزدیک بودن به حداکثر تنش وون میزس استخوان سالم (۱۲.۸۷MPa)، مواد مناسب برای بازسازی نقص، در این مطالعه معرفی شدند. استفاده از یک روش تحلیلی مانند روش اجزای محدود برای شببه سازی و مقایسه تاثیر مکانیکی مواد پر کننده مختلف در شرایط مکانیکی استخوان، بسیارکمک کننده است.

کلیدواژه ها:

تحلیل اجزای محدود ، استخوان ران ، تقص استخوانی ، پلی متیل متاکریلات ، هیدروکسی آپاتیت ، مونیتیت