تحلیل بیومکانیکی شیوه های بازسازی حفره های استخوانی در بخش دیستال استخوان ران انسان در شرایط پیاده روی

تخلیه تومور و پرکردن حفره به جا مانده شایع ترین روش درمان تومورهای خوش خیم بخش دیستال استخوان ران است محل قرارگیری تومور و نوع ماده پرکننده بر خطر شکستگی بعد از جراحی اثرگذار است به منظور بررسی مقدار و جهت دقیق تخلیه تومور قبل از جراحی می توان از روش تحلیل اجزای محدود استفاده نمود، تا از شکستگی ها بعد از جراحی پیشگیری کرد هدف این بررسی، مقایسه تنش فون- میسز در استخوان ران سال و استخوان بازسازی شده با شرایط پیاده روی با روش اجزای محدود است تا با این مقایسه بتوان تاثیر مقدار تخلیه، جهت تخلیه تومور و بازسازی با استفاده از هیدروکسی آپاتیت را در رفتار مکانیکی استخوان ران مشاهده نمود در این مطالعه، نقایص توموری با مقادیری با قطر ۱۵ و ۳۰ میلی متر در دو جهت از سمت داخل و یا جانبی استخوان ران شبیه سازی شده- است و در ادامه، حفرات ایجاد شده با ماده پرکننده هیدروکسی آپاتیت بازسازی شده است نتایج نشان می دهد، استخوان بازسازی شده از سمت جانبی با ۱ / ۰ درصد، نسبت به استخوان بازسازی شده از سمت داخل با ۰۸ / ۵ درصد، نزدیکترین حداکثر تنش فون- میسز را به استخوان ران سالم خواهد داشت همچنین استخوان بازسازی شده با قطر ۳۰ میلی متر از سمت جانبی با ۸ / ۳ درصد حداکثر تنش نزدیکتری نسبت به استخوان بازسازی شده از سمت داخل با ۶ / ۶ درصد تنش در مقایسه با استخوان ران سال خواهد داشت بنابراین جراح باید تخلیه تومور و پرکردن با استفاده از هیدروکسی آپاتیت را از سمت جانبی انجام دهد، تا حداکثر تنش را به حداقل برساند.

کلیدواژه ها:

تومور استخوانی ، تحلی اجزای محدود ، تخلیه تومور ، بازسازی