سنجش و تحلیل محلات شهری مشهد از منظر رهیافت شهر سبز(مورد پژوهی: محله آبکوه)

امروزه الگوی توسعه کالبدی- فضایی بسیاری از شهرهای کشورهای جهان، با محیط زیست آنها سازگار نبوده و همین امر منجر به ناپایداری محیط-زیستی این شهرها شده است که دراین بین، رهیافت شهر سبز به مثابه یک رویکرد سازگاربامحیط زیست در پی مشخص نمودن پیامدهای منفی الگوها و رویکردهای سنتی و متفاوت توسعه و بدون توجه به مباحث محیط زیستی، طی سالهای اخیر موردتوجه جدی واقع شده است؛ بنابراین، پژوهش حاضر در راستای سنجش و تحلیل محله آبکوه شهر مشهد از منظر رهیافت شهر سبز انجام گرفته است. در این پژوهش پس از مرور مبانی و مفاهیم نظری، به تدوین چارچوب سنجشی این پژوهش اقدام و در ادامه مبتنی بر آن، به سنجش وضعیت محله آبکوه شهر مشهد از منظر رهیافت شهر سبز مبادرت شده است. جامعه آماری این پژوهش تمامی ساکنان این محله بوده که برای برآورد حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران و در سطح اطمینان ۹۵ درصد و بافاصله اطمینان ۸ درصد، تعداد ۱۵۰ نفر از آنها مورد پرسشگری قرار گرفتند. روش نمونه گیری در این پژوهش به صورت تصادفی ساده بوده و برای تعیین روایی پرسشنامه پژوهش از اعتبار محتوایی (نظر متخصصان) و برای پایایی آن از آلفای کرونباخ استفاده شده و همچنین برای تجزیه وتحلیل اطلاعات پژوهش از آزمون تی تک نمونه ای و تحلیل سوات بهره گرفته شده است. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که محله آبکوه شهر مشهد از منظر مولفه های حفاظت از منابع (با میانگین ۲/۶۹)، کیفیت محیطی (با میانگین ۲/۲۷)، کاربری زمین همساز با محیط زیست (با میانگین ۲/۷۳) حمل-ونقل کارا و پاک (با میانگین ۲/۲۶) و حکمروایی محیطی (با میانگین ۹/۱) رهیافت شهر سبز در وضعیت مطلوبی قرار ندارد؛ بنابراین، درمجموع میتوان اذعان داشت که محله آبکوه شهر مشهد از منظر رهیافت شهر سبز (سطح معناداری آن کمتر از ۰/۰۵ و میانگین آن ۲/۳۷ بوده که پایین تر از میانگین معرف برای این پژوهش است) از شرایط مساعدی برخوردار نیست که این مسئله نیازمند توجه مسئولان و مدیران شهری است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، پایداری محیط زیستی ، شهر سبز ، محله آبکوه شهر مشهد.