مشروعیت و عدم مشروعیت بازداشت موقت پیش ازمحاکمه از منظر موازین فقهی و حقوقموضوعه

مادامی که متهمی وارد فرآیند دادرسی کیفری می شود تا زمانی که مسئولیت کیفری و مجرم بودن وی در یک دادرسی عادلانه محرض نشودبی گناه تلقی می شود که در معنای اصل برائت است. لذا با توجه به قانون آئیین دادرسی کیفری مصوب ۹۲ مقرر داشته است که بازداشتموقت صرفا در صورت وجود شرایط خاص مقرر در قانون و برای زمان محدودی قابلیت اعمال دارد و هیچ موردی (به استثنای اختلاس بیشاز یک میلیون ریال توسط افراد تحت شمول قانون نیروهای مسلح)قرار بازداشت موقت الزامی نیست. بازداشت موقت زمانی صورت می پذیردکه دلیل کافی که حداقل ذن باشد نسبت به انتساب اتهام وجود داشته باشد فرصتی برای استناد به اصل برائت در این موضع نخواهد ماند. ازبین بردن آثار جرم یا جا به جا کردن دلایل،یا عوض کردن یا تغییر آنها به روشی که جنبه دلیل بودن را از دست بدهند،امثال این اعمال درساعت ها،و روزها و حداکثر هفته اول کشف جرم و تعقیب متهم است و بازداشت متهم به مدت طولانی به ادعای امحای آثار جرم فاقدوجاهت است. بازداشت موقت را صرفا باید تحت عنوان یک حکم استثنایی تلقی کرد که حداکثر تا ورود شرایط اضطراری قابلیت تداوم خواهدداشت و پس از رفع ضرورت باید بی وقفه مرتفع شود.صدور بازداشت موقت با مقررات شرعی دارای سازگاری بیشتری نسبت به قوانین پیشیناست.

کلیدواژه ها:

بازداشت موقت" ، فقه" ، حقوق موضوعه" ، مشروعیت" ، عدم مشروعیت".