بررسی قانون حاکم بر معاملات سامانه های هوشمند و شیوه های حل و فصل اختلاف در آن

انسان تنها موجودی است که توانایی ادراک و انشای عقد را دارد؛ اما اخیرا سامانه های هوشمند نیز با قابلیت های روزافزون خود می توانند همانند یک شخص انسانی اقدام به انعقاد عقد کنند. این قابلیت ها سبب ارائه پیشنهاد خروج سامانه ها از حالت ابزاری صرف و انتساب انشای عقد به خود آنها شده است در واقع بهره گیری از این سامانه این امکان را برای بشر فراهم آورده تا بتواند بدون دخالت، تاثیر و فعالتهای انسانی به تنهایی مبادرت به شروع ارتباط، جستجو و انعقاد معامله بنماید. ما در این پژوهش درصدد هستیم که وضعیت معاملات منعقده به وسیله سامانه های هوشمند را تبیین نماییم هدف اصلی از انجام این پژوهش شناخت مبانی و قواعد حاکم بر قرارداهای منعقده توسط این سامانه ها می باشد. از آنجایی که حدود تعهدات و حقوق طرفین در این گونه از قراردادها به روشنی مشخص نیست بهره گیری از دانش و اطلاعات حقوقی در این حوزه می تواند برای تجار و مصرف کنندگان که اقدام به انعقاد قرارداهای الکترونیکی می کنند راه گشا باشد. سامانه های هوشمند که به طور مستقل اقدام به انعقاد قرارداد می کنند با توجه به عملکرد و هوش مصنوعی که در آنها استفاده شده است به انواع مختلفی تقسیم بندی می شوند در مجموع می توان گفت روش های انعقاد و بهره برداری از قرارداد با بهره گیری از دو شیوه شبکه های الکترونیکی باز و شبکه های الکترونیکی بسته می باشد. موضوع اصلی معاملات منعقد شده در این حوزه علاوه بر کالاها ممکن است خدمات و یا حتی اموال فکری باشد. بررسی ویژگی های این معاملات موجب شناخت بهتر ابعاد حقوقی آنها می شود در صورتی که در مورد زمان و مکان انعقاد این گونه معاملات قاعده ای وجود نداشته باشد قوانین کلی تعیین تکلیف می کنند. در این زمینه بر اساس تئوری های قبول، قاعده وصول و ارسال در سیستم حقوقی ایران نفوذ بیشتری دارند.

کلیدواژه ها:

معاملات الکترونیکی ، قرارداد هوشمند ، سامانه های هوشمند ، قرارداد