امکانسنجی برنامه ریزی شهری ارتباطی در ایران

در پی نمایان شدن کاستی های رهیافت های سنتی در نظام برنامه ریزی شهری، نظریه و کنش های برنامه ریزی نیز دچار تحول شده و تلاشهایی جهت ارتقا فرآیند و فرآوردهی برنامه ریزی شهری صورت پذیرفت . با شروع و شکل گیری این تغییرات، بستر حرکت نظریه های برنامه ریزی از پوزیتیویسم /اثبات گرایی به نرماتیو/هنجاری فراهم گشت . در پی این حرکت ، نظریه های جدید برنامه ریزی تبیین شد که نظریه ی برنامه ریزی ارتباطی نیز از آن جمله است . برنامه ریزی ارتباطی بر آن است تا با فاصله گرفتن از رویکردهای خردگرایانه و فردباورانه ی دهه های پیشین ، روزنه ای باشد به سوی رویکردهای اجتماعمحور که از فرآیندهای پایین به بالا با تاکید بر مقیاس محلی در برنامه ریزی استفاده می کند. در این پژوهش تلاش شده تا ضمن بررسی این نظریه ، امکانسنجی بهرهگیری از آن در نظام برنامه ریزی شهری ایران مورد ارزیابی قرار گیرد. درنهایت نیز به منظور تلاش جهت اجرایی نمودن این ایده، پیشنهادهایی در این راستا بیان می گردند که در آن، نقش سه بازیگر/کنشگر در نظام برنامه ریزی شامل برنامه ریز، نهادهای رسمی و نهادهای غیررسمی مورد بحث قرار گرفته است .

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ارتباطی ، نظریه ی برنامه ریزی ، برنامه ریزی شهری ، نظام برنامه ریزی ایران