تاثیر چرای دام بر استقرار بذور گیاه آگروپایرون در طرحهای بذرپاشی مراتع

امروزه تهدید و تسدید عوامل محدودکننده منابع طبیعی و محیط زیست یکی ازچالش های اساسی درمدیریت پایدار این منابع به شمار می آید و سالهاست که مراتع کشور به دلایل مختلفی مانند دام مازاد بر ظرفیت ، بهره برداری خارج از دوره، تغییرات و نوسانات بارش مورد تخریب قرار گرفته است درهمین راستا پرداختن جدیتر به مقوله مدیریت و اصلاح و احیاء منابع طبیعی به ویژه درگستره عظیم مراتع کشور بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه است . بدین خاطر این تحقیق با هدف بررسی تاثیر عبور و مرور دامها بر میزان استقرار بذرها (بذرهای رهاشده در مرتع ) در خاک و احیا و اصلاح مراتع انجام گردید. با توجه به نتایج به دست آمده در مطالعه حاضر، پایکوبی احشام باعث جوانه زنی بی شتر و همچنین باعث افزایش ارتفاع بوته های جوانه زده می شود. هر چقدر میزان جوانه زنی بذر گیاه آگروپایرون بر اثر پایکوبی و استقرار در خاک افزایش یابد، صرف نظر از افزایش میزان ارتفاع بذور جوانه زده در هر بوته ، در حالت کلی به دلیل برخورداری از رطوبت کافی و گ سترش نفوذ ری شه به داخل خاک و افزایش بیوماس ریشه ای (متاثر از جذب بهتر آب و مواد موجود در خاک) سبب افزایش میزان مواد غذایی در اختیار اندامهای هوایی گشته و رشد بیشتر اندامهای هوایی و افزایش پوشش گیاهی مراتع می گردد.

کلیدواژه ها:

آگروپایرون ، پایکوبی ، جوانه زنی ، بذرپاشی