اثربخشی آموزش رویکرد خانواده درمانی مینوچین بر انعطاف پذیری روان شناختی و طلاق عاطفی زنان متاهل

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش رویکرد خانواده درمانی مینوچین بر طلاق عاطفی و انعطاف پذیری روان شناختی زنان متاهل شهر بوشهر در فرودین سال ۱۴۰۰ بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه ی زنان متاهل مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر بوشهر بود. ۳۰ خانم متاهل از میان زنانی که میانگین سنی آنها بین ۳۰ تا ۴۵ ساله با داشتن عدم سابقه جدی تعارضات زناشویی و همچنین دارا بودن مدرک حداقلی دیپلم ، انتخاب شدند. سپس این افراد به صورت تصادفی به دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. هردو گروه پرسشنامه های طلاق عاطفی گاتمن (۲۰۰۸) و پرسشنامه پذیرش و عمل ( بوند و همکاران ، ۲۰۱۱) را در مرحله پیش آزمون تکمیل کردیند. سپس گروه آزمایش تحت آموزش و بهره گیری از بسته آموزشی به صورت مجازی به مدت ۱۵ جلسه ( به دلیل فراگیری ویروس کرونا) قرار گرفتند. بعداز اتمام دوره هر دو گروه آزمایش و کنترل اقدام به تکمیل مجدد پرسشنامه ذکرشده نمودند. داده ها بااستفاده از روش های آماری توصسفی و تحلیلی و با کمک نرم افزار SPSS مورد بررسی قرار گرفتند. در قسمت آمار توصیفی از میانگین و انحراف معیار استفاده شد و در قسمت آمار استنباطی از آزمون تعامل ، آزمون همگنی واریانس و تحلیل کوورایانس استفاده گردید.که در نهایت نتایج نشان داد که آموزش رویکرد ساختاری مینوچین در کاهش و بهبود طلاق عاطفی و افزایش انعطاف پذیری روانشناختی ، اثربخش است .

کلیدواژه ها:

رویکرد ساختاری مینوچین ، طلاق عاطفی ، انعطاف پذیری روانشناختی