آسیب شناسی تربیت دینی با تاکید بر اصول تعلیم و تربیت اسلامی

تربیت در اصطلاح عبارت است از فعالیتی هدفمند، منظم و مستمر در جهت کمک به پرورش و شکوفایی استعدادهای متربی به گونه ای که نتیجه آن در شخصیت متربی به ویژه در رفتارهای او ظاهر شود. تربیت اسلامی به معنای به فعلیت رساندن قوا و استعدادهای انسان و ایجاد تعادل و هماهنگی در آنها در جهت رسیدن به کمال مطلوب یعنی شناخت «رب» و بندگی خدا با عمل نمودن به تعالیم پیامبر اسلام و اهل بیت به منظور رسیدن به مقام عبودیت و قرب الهی. ازآنجایی که مهمترین هدف رفتاری در نظام تربیتی اسلام، پرورش و به تعالی رساندن استعدادهای فطری انسان است، به همان اندازه که برنامه ریزی برای تربیت مهم است و برنامه ریزان در مسائل تعلیم و تربیت باید مشخص کنند که در اهداف تربیتی، به دنبال ایجاد چه تغییراتی در متر بیان هستند، بحث از آسیب شناسی تربیت نیز کم اهمیت تر از شناخت جنبه های مثبت آن نیست. آسیب های تربیت دینی می تواند عوامل و منشاء های گوناگون داشته باشد. به نظر نویسنده، آسیب را در درجه اول باید در متولیان امر تعلیم و تربیت دینی جستجو کرد زیرا آنها هستند که امر تربیت را بر عهده دارند و متربیان را پرورش می دهند و فرقی نمی کند که این مربیان نهاد های خاص باشند یا افراد. لذا آنچه مهم است، نقش اساسی و تعیین کننده مربی، (معلم، مادر، پدر، رهبران دینی) به عنوان تربیت کننده هستند. این مقاله به روش کتابخانه ای انجام شده است. با توجه به آسیب پذیری قشر نوجوان و جوان و کاهش پایبندی آنان به مباحث تربیتی، به اهم آسیب ها و موانع تربیت دینی ازجمله آسیب هایی که به نقش والدین در تربیت دینی، کانون ها و نهادهای دینی جامعه، متولیان جامعه دینی و تهاجم فرهنگی و. . . مربوط می شود و همچنین راه های جلوگیری، کاهش و رفع این آسیب ها پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

تربیت ، تربیت دینی ، تربیت اسلامی ، آسیب شناسی.