اثر بخشی طرحواره های درمانی بر کاهش تعارضات زناشویی و افزایش سلامت روان

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی طرحواره های درمانی بر کاهش تعارضات زناشویی و افزایش سلامت روان دانشجویان متاهل انجام گردیده است.در این پژوهش از روش شبه آزمایشی ( پیش آزمون ، پس آزمون با گروه کنترل) استفاده شده است .جامعه آماری این تحقیق، کلیه دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات تهران می باشند، که در سال ۹۹-۱۳۹۵ مشغول به تحصیل بوده اند.روش نمونه گیری در این پژوهش از نوع تصادفی بود. بدین صورت که در این پژوهش ۱۰۰ نفرازدانشجویان متاهل به طور تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه تعارض زناشویی و سلامت روان به عنوان پیش آزمون رویانها اجرا گردید. سپس ۳۰ نفراز کسانیکه کمترین نمره را به دست اورده اند بصورت تصادفی در دو گروه ۱۵نفره ازمایش وکنترل جایگزین شدند.گروه آزمایش، آموزش طرحواره درمانی را در ۸ جلسه دریافت کرد درحالیکه گروه کنترل هیچگونه آموزشی دریافت نکرده است. سپس از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد تا نتایج دو گروه با هم مقایسه شود. ابزار جمع اوری اطلاعات پرسشنامه تعارض زناشویی (MCQ) و سلامت روان گلدبرگ بوده است. در پژوهش حاضر برای آزمون فرضیه ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. که یافته ها نشان داد آموزش طرحواره های درمانی بر افزایش سلامت روان دانشجویان متاهل موثر بوده است. همچنین نتایج نشان داد که با ۹۵ درصد اطمینان میتوان گفت طرحواره های درمانی بر کاهش تعارضات زناشویی دانشجویان متاهل موثر است.