اثربخشی استفاده از رویکرد تدریس نمایشی بر میزان یادگیری دانش آموزان

اصطلاح تدریس، اگر چه در متون علوم تربیتی مفهومی آشنا به نظر می رسد، اکثر معلمان و مجریان برنامه های درسی با معنی و ماهیت درست آن آشنایی دارند. پرورش یا تربیت «جریانی است منظم و مستمر که هدف آن هدایت رشد جسمانی، شناختی، اخلاقی و اجتماعی یا به طور کلی رشد همه جانبه شخصیت دانش آموزان در جهت کسب و درک معارف بشری و هنجارهای مورد پذیرش جامعه و نیز کمک به شکوفا شدن استعداد آنان است » (سیف، ۱۳۷۹: ۲۸). در تمدن و فرهنگ های مختلف از دیرباز از آن زمان که مسئله تربیت نسل جدید مطرح بوده است، مسئله انتخاب روش تدریس نیز وجود داشته است. امروزه در حوزه تعلیم و تربیت و آموزش فراگیران، بحث روش های تدریس یکی از چالش های معلمان محسوب می شود و بکارگیری روش تدریس مناسب با هر ماده درسی از اهمیت خاصی برخوردار است. به عبارت دیگر، یکی از مسائل اساسی که در حال حاضر نظام های آموزشی با آن روبرو است، بحث ایجاد نوآوری و تغییر در روش های تدریس است که می تواند در متناسب سازی محتوا و روش های آموزشی با زندگی دوره بزرگسالی نقش مهمی ایفا نمایند. چهار ویژگی خاص در تعریف تدریس وجود دارد که عبارتند از: الف) وجود تعامل بین معلم و دانش آموزان ب) فعالیت بر اساس اهداف معین و از پیش تعیین شده ج) طراحی منظم با توجه به موقعیت و امکانات د) ایجاد فرصت و تسهیل یادگیری. » (شعبانی، ۱۳۸۲: ۹). یکی از اساسی ترین مسائل تعلیم و تربیت، توجه به شیوه های تدریس است. اگر محتوای آموزشی با بهترین روش ها تدریس نشود، کارآمد نخواهد بود، به نظر می رسد چگونگی تدریس از محتوای آن مهم تر است؛ زیرا متون آموزشی همه جا یافت می شود، اما راهبردها و شیوه های تدریس خوب می تواند تضمین کننده یادگیری باشد.

کلیدواژه ها:

تعلیم و تربیت ، علوم تربیتی ، نظام ، تدریس معلم ، مدرسه ، دانش آموز.