مقایسه اثربخشی درمان شناختی- رفتاری و معنا درمانی بر اختلالات روان تنی معتادان خود معرف شهرستان مسجدسلیمان

هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه اثربخشی درمان شناختی- رفتاری و معنا درمانی بر اختلالات روانتنی معتادان خود معرف شهرستان مسجدسلیمان بود. نمونه این پژوهش شامل ۶۰ نفر از جامعه مذکور بود که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ۲۰ نفر در گروه آزمایش اول (درمان شناختی- رفتاری) و ۲۰ نفر در گروه آزمایش دوم (معنا درمانی) و ۲۰ نفر در گروه گواه به صورت تصادفی تقسیم شدند. طرح پژوهش تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و آزمایش و مرحله پیگیری بود. ابزار اندازه گیری مقیاس شکایات روانتنی تاکاتا و ساکاتا (۲۰۰۴) بود. برای اجرا، در ابتدا، از هر سه گروه پیش آزمون گرفته شد. سپس برای دو گروه آزمایش جلسات درمان شناختی – رفتاری و معنا درمانی صورت گرفت و بعد از جلسات از هر سه گروه پس آزمون گرفته شد و یک ماه پس از مداخله مورد پیگیری قرار گرفتند. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری (مانکووا)، تحلیل کوواریانس تک متغیری در متن مانکووا و آزمون تعقیبی بنفرونی صورت گرفت. نتایج نشان داد که هر دو روش درمان شناختی- رفتاری و معنا درمانی باعث افزایش خودکارآمدی معتادان خود معرف شهرستان مسجدسلیمان می شود و در پیگیری یکماهه پس از مداخله نیز پایدار باقی مانده است. همچنین آزمون تعقیبی بونفرونی نیز نشان داد روش درمان شناختی- رفتاری در بهبود اختلالات روانتنی اثربخش است.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، معنا درمانی ، اختلالات روان تنی