بررسی کارکردهای شعر فارسی و عربی در متون تاریخی فارسی قرن هفتم

درج نظم و شعر در لابه لای نثر فارسی قدمتی دیرینه دارد. تاریخ فارسی به ویژه متون باقی مانده از قرن ششم از وجودغنایی ادبی زیاد ان زمان خبر می دهد باید اذعان داشت که شعر چه فارسی و چه عربی، دارای نزدیکی های زیادی باهمهستن در پژوهش حاضر با استناد به طبقه بندی های ریزتر و دقیقتر کارکردهای شعر فارسی در بین نوشته های آن زمان وشاعران و ادیبان آن زمان به روش توصیفی تحلیلی، و اسنادی کتابخانه ای بررسی شده است. نتایج پژوهش نشان می دهدکه کارکرد شعر در مجموع اثار این نویسندگان دارای کارکرد ارایه و ادبی است. تعلق خاطر شاعران آن دوران قابل بحثو توجه می باشد. شعر فارسی در این دوره با شدتی بیش از پیش از بدبینی و ناخشنودی از اوضاع روزگار و ناپایداریجهان و دعوت خلق به ترک دنیا و زهد و نظایر این افکار مشحونست. علت آن هم آشکار می باشد و آن وضع سخت ودشواریست که با حمله مغول آغاز شده و با جور و ظلم عمال دوره آنان و با خونریزی ها و بی ثباتی اوضاع در دوره فترتبعد از ایلخانان ادامه یافته و محیط اجتماعی ایران را با دشوارترین شرایطی مقرون ساخته بود. همین وضع مورث توجهشدید غالب شعرا به مسائل دینی و خیالات تند صوفیانه و درویشانه و گوشه گیری و در نتیجه تصورات باریک و دقیق نیزشده است

کلیدواژه ها:

متون تاریخی ، قرن هفتم ، شعرفارسی ، شعر عربی