بررسی و نقد انواع اسم در دستور زبان فارسی با استناد به ۱۰ کتاب دستور زبان فارسی

دستور زبان یک مقوله علمی بسیار مهم برای یادگیری زبان است و باید بدانیم که لفظ (دستور) از کلمه (دست،مجاز از قدرت)به اضافه (ور،پسوند دارندگی) ترکیب شده و به معنی (دارای قدرت) است .با توجه به واکاوی کلمه (دستور) به این نتیجهرسیدیم که دستور زبان فارسی دارای قدرتی است که می توان با آن قدرت زبان فارسی را در برابر دیگر زبان ها حفظ کرد.و با توجه به این مهم ما انواع اسم را در ۱۰ کتاب دستورزبان فارسی از دیدگاه دستور زبان سنتی و دستور زبان زبان شناختیبررسی کرده ایم و مشخص کرده ایم که کدام یک از نویسندگان دیدگاه سنتی دارند و کدام یک دیدگاه زبان شناختی و بابررسی های انجام شده دریافتیم که نویسندگانی با دیدگاه تلفیقی نیز داریم و در نهایت باید گفت که هدف از این پژوهشآسیب شناسی در تعاریف و نمونه های آورده شده طبق دیدگاه مورد نظر نویسنده است که به روش توصیفی - تحلیلیبه واکاوی هر تعریف ونمونه های آورده شده پرداخته ایم و به نتایجی رسیدهایم که بعضی از دستور نویسان دیدگاه سنتیدارند ولی نمونه های زبانشناختی آوردهاند و بعضی دیگر دیدگاه زبانشناختی دارند ولی نمونه های سنتی آورده اند و به نظرمی رسد در این کتاب های دستور زبان فارسی از طرف بعضی از نویسندگان کوتاهی یا بی توجهی صورت گرفته است و یااینکه نتوانستند مرزی بین دیدگاه سنتی و دیدگاه زبانشناختی قائل شوند ودو دیدگاه را از یکدیگر تفکیک دهند.

کلیدواژه ها:

دستور سنتی ، دستور زبان شناختی ، اسم ، انواع اسم .