بررسی ارتباط حمایت اجتماعی با خودکارآمدی در نوجوانان تحت درمان ترکدهنده و بهبودی روحی و جسمی در بیمارستان امین اصفهان

زمینه و هدف: سوء مصرف مواد و شیوع آن یکی از اصلی ترین دغدغه های جوامع امروزی به شمار می رود و سالانههزینه های زیادی صرف درمان افراد معتاد می شود. از جمله درمانهای دارویی موفق اعتیاد، درمان نگهدارنده با دارویمتادون و بوپره نورفین است. با توجه به پژوهش های متعدد به نظر می رسد که نتیجه درمان نگهدارنده با متادون در کنارمشاوره، مداخلات روانشناختی و حمایت اجتماعی از مبتلایان موفقیت آمیزتر خواهد بود. هدف این پژوهش بررسیارتباط حمایت اجتماعی با خودکارآمدی در نوجوانان و جوانان تحت درمان نگهدارنده در مجتمع آموزشی و پژوهشی ودرمانی امین اصفهان در سال ۱۳۹۸ می باشد. مواد و روش: پژوهش حاضر در قالب طرح توصیفی همبستگی با روش نمونه گیری سرشماری و با تعداد ۲۵۰ نفر نمونه از جامعه آماری کلیه مددجویان تحت درمان نگهدارنده در مجتمعآموزشی و درمانی امین اصفهان که حداقل یک ماه از درمان نگهدارنده آنها گذشته بود، اجرا گردید. ابزارها مقیاسخودکارآمدی عمومی شرر (شرر، ۱۹۸۲ ) و پرسشنامه حمایت اجتماعی (واکس و همکاران، ۱۹۸۶) بود. تحلیل داده ها باآزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون با نرم افزار SPSS-۲۳ انجام شد. یافته ها: آنالیز داده های این تحقیق نشان داد کهمیزان خودکارآمدی و حمایت اجتماعی در نوجوانان و جوانان تحت درمان های نگه دارنده اعتیاد متوسط رو به بالا بودهو بین حمایت اجتماعی و خودکارآمدی در نوجوانان و جوانان تحت درمان های نگه دارنده اعتیاد رابطه مستقیم و ازلحاظ آماری معناداری وجود دارد ۰۵ / ۰ > P و همچنین میتوان گفت ۸ / ۱۸ درصد واریانس متغیر خودکارآمدی باحمایت اجتماعی قابل توجیه است. نتیجه گیری: بنابراین با افزایش حمایت اجتماعی توسط خانواده، دوستان و دیگراطرافیان از نوجوانان و جوانان تحت درمانهای نگه دارنده اعتیاد میتوان خودکارآمدی آنان را ارتقا داد.

کلیدواژه ها:

اعتیاد ، حمایت اجتماعی ، خودکارآمدی ، نوجوان ، درمان ترک دهنده و بهبودی روحی و جسمی