طراحی سازوکار فریب با راهبرد های مبتنی بر شواهد در بازی علامت دهی

فریب تکنیکی برای گمراه کردن انسان ها یا سامانه های رایانه ای با دستکاری باورها و اطلاعات است. نظریه بازی یکی از روش های پرکاربرد برای مدلسازی تعاملات خصمانه و ارزیابی کمی انگیزه ها و پاسخ های راهبردی طرفین است. در این پژوهش، فریب با استفاده از بازی های علامت دهی مدل سازی شده است. بازی های علامت دهی به شکل پایه ای فریبکاری را مدل سازی می کنند که غیرقابل کشف است. در این مقاله، یک نسخه توسعه یافته از بازی های علامت دهی تجزیه و تحلیل شده است که شامل یک آشکارساز است که هنگام عمل فریبنده، هشدارهای احتمالی را ارائه می دهد. از تعادل نش بیزی کامل به عنوان راه حل برای بازی های فریب استفاده شده است و رفتارهای راهبردی در نقطه تعادل هم برای فریب دهندگان و هم برای فریب خوردگان تجزیه و تحلیل شده است. در انتها، مدل نظریه بازی برای طراحی سازوکار به کار گرفته شده است. به طور خاص، یک استفاده دفاعی از فریب یعنی استقرار اجسام عادی با ظاهر سامانه های پدافندی و استتار سامانه های پدافندی مطالعه شده است. به صورت عددی بررسی شده که در صورت وجود امکان فریب مدافعین و مهاجمین چگونه باید تصمیم گیری کنند و در ادامه آن با در نظر گرفتن امکان تشخیص این فریب از طریق سایر شواهد چه تغییراتی در این تصمیم گیری رخ خواهد داد.

کلیدواژه ها:

نظریه بازی ، فریب ، بازی علامت دهی ، طراحی سازوکار