کشاورزی پایدار در حفاظت از محیط زیست و دستیابی به توسعه پایدار

تکنولوژی های کنونی و آینده دامنه واکنش در مقابل اثرات کشاورزی بر محیط زیست را افزایش می دهند . در حال حاضر حفظ محیط زیست و دستیابی به توسعه پایدار از مباحث اصلی و اساسی است که با اجرای طرحهای جامع اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی در سر لوحه برنامه ممالک مختلف جهان از جمله ایران قرار گرفته است .در چند سال اخیر رقابت برای زمین افزایش یافته است بطوریکه این امر در توسعه کاربری زمین برای محصولات زراعی و درختی ، کشت تناوبی ، تبدیل جنگل به زمین زراعی و چرای دام دیده می شود و افزایش جمعیت و صنعتی شدن این روند را توسعه می دهد . با وجود پیشرفتهای چشمگیری که در زمینه اصلاح نباتات ، آبیاری ، کنترل آفات و بیماریها و بهبود وضعیت خاک و اخیرا بیوتکنولوژی حاصل شده است ، هنوز اقلیم و خاک مهمترین فاکتور تعیین کننده در کشاورزی می باشد و این موضوع اهمیت حفاظت از این منابع را بیان می کند . تاثیر فرسایش خاک ، استخراج مواد غذایی ، شورشدن خاکها و آبها ، آلودگی آبها ، بیابان زایی ، جنگل زدایی ، تشدید گازهای گلخانه ای و غیره بر محیط زیست از خسارات عمده کشاورزی بر محیط زیست می باشد . بنابراین تدوین سیاستهای حمایت از منابع کشاورزی به منظور کاهش اثرات منفی زیست محیطی و پیشرفت در جهت کشاورزی پایدار ، نیازمند در نظر گرفتن عواملی است که نحوه برخورد قشر محروم کشورهای در حال توسعه و طبقه مرفه کشورهای دیگر را با منابع طبیعی تعیین می کند . کشاورزی ارگانیک، از طریق عرضه کمتر محصولات به بازار تا حدی می تواند برخی از مشکلات را کاهش دهد. شواهد موجود، حاکی از نقش کشاورزی ارگانیک در حفاظت از محیط زیست و افزایش کیفیت مواد غذایی و همچنین کاهش عرضه محصول به بازار است. طراحی سیستم های کشاورزی آینده، باید به نحوی باشد که از منابع موجود در مزرعه به نحو احسن استفاده شود . افزایش تثبیت ازت، تولید مواد آلی بیشتر، مدیریت تلفیقی آفات، مقاومت ژنتیکی به آفات و تنش های محیطی و افزایش فعالیت های بیولوژیکی، همگی از عوامل موثر در کارایی استفاده از منابع هستند. مدیریت صحیح نیز در بهبود کارایی استفاده از منابع موثر هستند و می توانند جایگزین انرژی های ورودی گران قیمت شوند.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، کشاورزی پایدار ، منابع آب وخاک.