سنجش پایداری در نظام آموزش عالی کشاورزی

آموزش به عنوان اثربخش ترین سازوکار جوامع، نقش بسیار حیاتی در مقابله با چالش های اساسی این قرن، یعنی توسعه پایدارایفا می کند. از این رو، پژوهش حاضر با هدف سنجش پایداری در نظام آموزش عالی کشاورزی نیز انجام شد. با استفاده از روشتوصیفی از نوع تحلیل اسنادی به گردآوری اطلاعات کتابخانه ای در خصوص موضوع مورد مطالعه نیز پرداخته شد. یافته ها حاکیاز آن است که دستیابی به پایداری در نظام آموزش عالی کشاورزی مستلزم توجه به ویژگی های خاصی در عناصر اساسی آناست. در زمینه محتوی برنامه درسی، بهبود کیفیت زندگی بالاترین نقش را ایفا می کند. برنامه های درسی باید پاسخگوی نیازهایدر حال تحول محیط باشد تا از این طریق تداوم دانشگاه ها تایید شود. هم چنین، با تجدیدنظر مستمر در برنامه های درسی، توجهبه نیازهای آموزشی دانشجویان و ترغیب مدرسان به بازنگری برنامه درسی، می توان به علمی تر شدن فرآیند برنامه ریزی درسی ودر نتیجه بهبود کیفیت تدریس و کیفیت آموزشی کمک کرد. با توجه به اینکه هیئت علمی و اساتید دانشگاه ها عنصری مهم درنظام آموزشی بوده و نقش حیاتی را در کیفیت تدریس و نهایتا کیفیت آموزش عالی ایفا می نمایند لذا به منظور برطرف کردنچالش ها می توان راهکارهایی از قبیل اصلاح کردن ملاک های جذب و ترفیع اعضای هیئت علمی، اجرای دوره های کوتاه مدتآموزشی در حیطه فن بیان، آشنایی با روش های تدریس فعال و استفاده از روش های تدریس مشارکتی مانند روش تدریس حلمساله، مطالعه موردی، کارگروهی، آشنایی با روش های ارزشیابی و آزمون سازی، اتخاذ کرد. با عنایت به این موضوع که فراگیرانهم یکی از عناصر مهم در نظام آموزشی هستند، کارآمدی از جمله ویژگی های مهم در این زمینه می باشد. دانشجویان باید درکنمایند که کاربرد آنچه که اکنون در حال یادگیری آن هستند در آینده چیست. همچنین نظام های آموزشی می بایست فراگیرانرا علاوه بر اینکه برای زندگی حال آماده می سازند آن ها را برای ورود به آینده پیشرو آماده سازند.

کلیدواژه ها:

آموزش عالی ، توسعه پایدار ، محتوی درسی ، اعضای هئیت علمی ، فراگیران.