اسکان غیر رسمی در ایران

سیاست مسکن به عنوان بعدی از سیاست اجتماعی ، می تواند تحت تاثیر جهت گیری ها و رویکردهای دولت ها قرار گیرد. در دوره بعداز انقلاب، سیاست مسکن ، تابعی از رویکرد دولت ها بوده است ام؛ا، از بعد اجرایی ، با وجود تفاوت در نوع سیاست گذاری مسکن در دولت های مختلف ، نتایج و عمل کرد سیاست گذاری در خصوص تامین مسکن اقشار کم درآمد، مشابه بوده است . این بدان معنی است که سیاست های دولت ها در حوزه مسکن ،نتوانستند از چنان سنجیدگی و کارآیی لازم برخوردار باشندکه کم درآمدها را به حق خود ۱ در زمینه تامین مسکن مناسب برسانند؛ در نتیجه ، اسکان غیر رسمی افزایش یافته و بر میزان بی مسکنی و بدمسکنی در طول سالهای اخیر، افزوده شده است . با فاصله گرفتن از دهه اول انقلاب تاکنون، سیاست گذاری مسکن به گونه ای بوده که انباشت سرمایه را برای سوداگران فراهم کرده و از سوی دیگر منجر به شهروندزدایی از اکثریت جامعه گشته است . نظام برنامه ریزی شهری ، از طریق قوانین و اسنادمصوب بالا دستی ، در کنار سایر عوامل می تواند زمینه ساز شکل گیری پدیده اسکان غیر رسمی در شهرهای ایران باشد. روش پژوهش ، کیفی و رویکرد آن توصیفی ، تحلیلی بوده و دادهها، اسنادی و با مرور منابع و اسناد مکتوب داخلی ، گردآوری شده اند.

کلیدواژه ها:

سیاست مسکن ، اسکان غیر رسمی ، قوانین شهری ، مدیریت شهری ، امنیت اسکان